blog van puun

Het gat.

puun — Fri, 06 Jul 2012 12:22:53 +0000

Het gat,

Het gat, het gat, het is niet te vermijden,
Je vliegt, je zweeft, tenminste zolang we rijden.
Je lacht, je huilt, een week vol eufodriet,
Een groter gevoel van saamhorigheid is er gewoon niet.

De berg, de berg, het is je vijand en je vriend,
Je zweet, je stoempt, maar krijgt uiteindelijk de voldoening die je verdient.
Je klapt, je zingt, al die supporters langs de kant
Met wildvreemde mensen voel je plotseling een band.

Een bocht, een bocht, eindelijk die druk even van je benen,
Je moet, je moet, het betaalt zich uit, al die uren trainen.
Je eet, je drinkt, het is een kwestie van overleven,
Voor één dag alles wat je in je hebt, voor al die anderen geven.

Trap na trap, de finish komt bij iedere omwenteling dichterbij,
Meter na meter, je beseft het is zo definitief voorbij.
Minuut na minuut, verstrijkt de tijd en dan is het klaar,
We gaan echt niet meer, wat zal ik het missen volgend jaar.

Klim 6, klim 6, weer met z’n allen naar de top,
De finish, de meet, de afsluiting, het zit er op.
Een lach, een traan, allemaal nog één keer gegeven wat je had,
Alles wat er slechts overblijft is het gat, het gat.

Moraal!

puun — Sun, 06 Mar 2011 13:02:24 +0000

Het zat al een tijdje tussen mijn oren. Ga ik nou een keertje een koersje rijden of niet. Ben ik er al klaar voor of moet ik nog meer trainen. Vandaag de stoute schoenen aangetrokken. Het kan alle kanten op. Als ik er na twee ronden wordt afgereden is dat natuurlijk een flinke tegenvaller. Alles wat ik meer rij, is meegenomen. Maar .....als ik niet gelost wordt, dan is dat natuurlijk een enorme Boost(er) voor het moraal!
Dus zondagmorgen om half 9 bij onze fietsgoeroe Ton van Eijk. Op de fiets naar Spaarnwoude. De vereniging heeft daar een geweldige naam...."De Kampioen" en een mooi parcours met goed lopende bochten. De omstandighden zijn perfect. Oke, het had iets warmer mogen zijn, maar het is droog, weinig wind en het zonnetje schijnt. Ik merk dat ik toch nerveus ben. Hoe zou het gaan? Het binnen zien komen van de gebroeders van der Reep doet daar zeker geen goed aan. Dat zijn toch kleppers. Bij het opspelden van mijn rugnummer (nummer 5), neem ik in gedachten de aanwijzingen van Ton nog even door. Midden van groep rijden, niet op kop komen, je niet weg laten drukken, je fiets lekker laten lopen in de bochten en niet teveel achterin komen te zitten. Vlak vooir de start blijkt dat we met een mannatje of 60 gaan rijden. Dat is gunstig. Hoe groter de groep hoe minder wind.
Dan is daar de start. Gelijk goed positie kiezen. Het eerste rondje wordt niet te hard gereden. Ik heb zelfs nog even tijd om met mijn buurman te babbelen en voor mij ideaal om het parcours een beetje te leren kennen. Na de eerste ronde gaat het tempo al langzaam omhoog. Ik ben uitgepraat met mijn buurman en concentreer mij op de race. Positie kiezen is het enige waar ik mee bezig ben. Ton komt nog even langs rijden. Gelukkig heb ik een lange broek aan. Waarschijnlijk had hij anders aan de haren op mijn benen getrokken. Jaja, ik ga ze nog scheren. "Hoe gaat ie Puun?" Nou het gaat eigenlijk wel goed. Ik kan lekker meerijden en schuif iedere keer als het tempo een beetje stil valt, een stuk op naar voren. Daar rijdt je het lekkerst. "Niet achterin komen te hangen". De woorden van Ton heb ik goed in mijn kop geprent. Ik merk aan mezelf dat ik gewoon zit te genieten tijdens de koers. Het gaat lekker, terwijl in een peleton rij met kleppers als Ton van Eijk en de gebroeders van der Reep. Natuurlijk, als er de volgende keer meer amateurs zijn en de omstandigheden zijn anders, wordt het weer een heel ander verhaal. Maar vandaag gaat het goed. Gaande de koers kom ik er achter dat ik verkeerd heb ingeschreven. Ik had (ik durf het bijna niet te zeggen) bij de 40+ categorie in moeten schrijven. Nu rij ik met de categorie overige mee als 40 plusser.
Het valt weer even iets stil en ik schuif weer door naar voren. Ik zit ongeveer in het tiende wiel. De koplopers versnellen iets. Mijn voorganger gaat mee en ik ga mee in zijn wiel. Een bocht en ik kijk achterom. Een gat! Voor mij rijden een man of 6. We zijn weg! Het zal toch zeker niet?!! Enkele honderden meters verheug ik mij met de gedachte dat ik in een kopgroep rij. Al snel houden mijn voorgangers de benen stil en ik ga zeker niet op kop rijden. Al snel is het gat (eigenlijk was het maar een gaatje) gedicht en maak ik gewoon weer deel uit van het peleton. Plotseling hoor ik de speaker roepen dat de categorie 50+ nog twee ronden moet rijden. Verbaasd vraag ik mij af of er nu al een uur voorbij is. Voor mijn gevoel niet. Tot Peter van der Reep naast mij komt rijden, zegt dat we nog maar 6 ronden hoeven en hij vraagt hoe het gaat. Geheel tegen mijn gewoonte in, antwoord ik bluffend (en lachend) dat het prima gaat. "Als het nog maar 6 ronden is, ga ik waarschijnlijk winnen!" Lachend rijdt hij door. Later zal duidelijk worden waarom.
Het wordt, zoals ik al verwachtte, wat nerveuzer in het peleton. De zwarte rugnummers (50+) schuiven naar voren en het gedrang begint. Oppassen dus! Toch voorzichtig een beetje meeschuiven. Als het na het afspurten van de 50+ breekt, moet ik niet teveel achterin zitten. De 50+ sprint af. Klasbak als hij is, wint Ton van Eijk! En dat op zijn crossfiets, met daarop een veel kleiner verzet als alle anderen. Dan de 40+ nog twee ronden. Hiermee had ik af moeten sprinten denk ik nog, maar ja ik heb nou eenmaal geen rood rugnummer (40+) maar een witte (overigen). Hetzelfde ritueel als met de 50+. Dringen en iedereen wil voorin rijden. Ook hier een beetje meegeschoven om dezelfde reden. Na het afspurten van deze categorie gaat het tempo gelijk omhoog. Het is goed dat ik een beetje voorin zit, want ik kan gelijk aanpikken met de voorsten. Dan laat mijn voorganger een gaatje vallen. D'r overheen! Dicht rijden dat gat. Op het voorste puntje van mijn zadel en diep in de beugel trap ik alles uit de kast. Ik ga het net niet redden. Het bekende gebaar met de linkerarm volgt. Ik wordt door enkelen voorbij gereden en ik wordt nog even door een van hen "vriendelijk" bedankt. Nu ik zelf het gat niet dicht hoef te rijden, kan ik weer aanpikken. Laatste ronde. Ik laat het gedrang voor wat het is. Ik zie dat er een paar renners weg gereden zijn en heb geen zin om voor plaats 21 of zoiets mijn fiets te riskeren. Finish! Direct komt het besef dat ik er "gewoon" bij ben gebleven. Lekker gevoel zeg! Honderd meter na de finish zie de gebroeders van der Reep omkeren en ik besluit hetzelfde te doen. Dan hoor ik dat Peter gewonnen heeft. Lachend denk ik terug aan mijn woorden tijdens de koers en hoe hij lachend naar voren fietste. Nu begrijp ik waarom! :-)
Met een voldaan gevoel doe ik met Ton nog een bakkie, voordat we op de fiets weer terug naar huis rijden. Onderweg nog even nababbelen en mijn bewondering voor Ton (op zijn crossfiets) uitgesproken. Thuis aangekomen hebben we toch een kleine 100 kilometer getraind. Ook dat is lekker meegenomen.

De koers gewonnen heb ik niet (deze keer ;-) ) maar de grootste winst zit hem voor mij in de .....MORAAL!

Aftellen!

puun — Sat, 01 Jan 2011 11:10:59 +0000

Het aftellen is begonnen. Het is 1 januari 2011. Het jaar waarin het moet en gaat gebeuren. 9 Juni is de dag dat alle Legends on Wheels een topprestatie gaan neerzetten daar op die hele grote berg. De energie en kracht die we daar samen met al die anderen gaan afgeven, moet uiteindelijk toch leiden tot een oplossing voor die vreselijke ziekte. Het geld stroomt inmiddels lekker binnen door de vele fantastische sponsors die ons initiatief steunen. Maar we kunnen natuurlijk nog steeds heel veel sponsors gebruiken om onze geldelijke bijdrage zo groot mogelijk te maken.
Om onze fysieke bijdrage zo optimaal mogelijk te kunnen leveren moet er nog heel veel getraind worden. Geen excuses meer, trainen! Opgeven is namelijk geen optie!!

Koers!

puun — Wed, 01 Dec 2010 22:22:40 +0000

Zaterdag 27 november. Om half 8 gaat de wekker. Eerst uit het raam kijken. Gelukkig het is droog. De vorige dag de mountainbike nog eens gepoetst en de goeie bandjes er op gelegd. Na een snelle douche, pak ik wat nerveus mijn tas in. Nog even een flink bord macaroni naar binnen werken en dan naar het verzamelpunt bij Hanselara van Eijk. Effe een bakkie, nog wat eten en wat slap lullen en dan met z'n drieen de auto in naar Scheveningen. In de parkeergarage de eeuwige onzekerheid over wat je gaat aantrekken en de hoeveelheid bar in de banden. Ik heb toch wel genoeg gegeten? Het is -2 graden celsius en een noordoosten wind, kracht 2. Het wordt thermoshirt met lange mouwen, koersbroek, beenstukken, armstukken en handschoenen met lange vingers. Nog even het startnummer (no. 722) aan het stuur bevestigen en de chip aan de voorvork. Ik ben nerveus. Geen idee wat mij te wachten staat daar op dat strand. 38 Kilometer van Scheveningen naar Noordwijk en terug. De Rabo Beach Challenge. Het blijft toch een wedstrijd. Ik weet dat ik deze niet ga winnen, maar wil toch zoveel mogelijk vooraan zitten aan de finish. Nog even vragen of Hans en Lex nog tips voor me hebben. "Ogen dicht, rammen en niet teveel links aanhouden, anders kom je in Engeland terecht!" En bedankt he mannen!
Dan naar het startvak. Hans en Lex starten vanuit het eerste vak, waar ook kleppers als Ton van Eijk, Sebastiaan Langeveld en Michael Boogerd staan. Ik start vanuit het laatste vak en besluit om nog even de bandenspanning te testen op het harde gedeelte van het strand. Toch nog maar wat lucht eruit! Dit moet goed zijn. Terug naar het vak. Daar blijk ik helemaal achteraan aan te moeten sluiten en daar baal ik stevig van. Nog 1 minuut tot de start en de deelnemers beginnen al wat in elkaar en naar voren te schuifelen.
Startschot! Ik probeer zo snel mogelijk een weg naar voren te banen, waarbij ik waarschijnlijk een aantal mensen niet tot mijn vriend heb gemaakt. Ik probeer of ik Hans en Lex nog kan waarnemen daar ergens helemaal vooraan. Als ik voor mijn gevoel eindelijk de start passeer, heb ik het idee dat zij al zo'n beetje bij Noordwijk moeten zijn. Dan zit ik eindelijk op de fiets. Gelijk een goed wiel zoeken! Buiten allle onzinnige opmerkingen van Lex en Hans, heb ik toch nog een nuttig advies bij hen kunnen ontfutselen. Koortsachtig kijk ik om mij heen. Daar heb ik een wiel te pakken. Nee, gaat niet hard genoeg. Volgende wiel. Uiteindelijk pik ik aan bij een groepje dat eigenlijk net iets te hard gaat voor mij. Mijn bovenbenen exploderen.
En dan plotseling.......rust! Ik koers! Prachtig! Ik geniet! Kleding en bandenspanning precies goed. Een goed groepje, wind schuin in de rug en ik koers! Niet te geloven!
Het gaat steeds harder. Waar ik eerst nog wat oog had voor de zee en strand, besef ik dat ik steeds meer en meer aandacht heb voor het voor mij zoevende achterwiel. Het gaat dus inderdaad net iets te hard. Wiel houden!! De rust is weer voorbij en mijn bovenbenen dienen zich weer op pijnlijke wijze aan. Wiel houden en goed kijken hoe je voorgangers door de kuilen en zwinnetjes met water gaan. Een paar keer ga ik een centimeter of 30 links of rechts van mijn voorgangers door het water. Waar zij soepeltjes de kuilen doorstaan, ga ik enkele malen zo ongeveer tot mijn nek een kuil met water in. Opletten Puun! Wiel houden. Het wordt zwaarder en zwaarder en ik dreig te moeten lossen zo ongeveer bij de uitwatering in Katwijk. Daar van de fiets. Rennen door het mulle zand en die lastige hindernis nemen. Ik merk dat ik achterom begin te kijken voor een ander groepje. Dan de fiets weer op. Nog net pak ik het laatste wiel van mijn groep. Ik ga lossen.....wiel houden!.......lossen? Dan besef ik waarvoor we ons aan het voorbereiden zijn. Dit is pas het begin. Opgeven is geen optie!! Snot uit alle gaten en (inderdaad Hans) ogen dicht en rammen!
Keerpunt bij Noordwijk. Weer lopen en terug het harde gedeelte weer op. Tegenwind! Groepje weer zoeken dus. Vreemd genoeg begin ik te herstellen. Ik kan een paar keer kop overnemen en merk dat dit gewaardeerd wordt. Dan weer een kuil. Mijn voorwiel verdwijnt onder mij en ik ga onderuit. De renner achter mij fietst nog over mijn achterwiel, maar ik ben al snel weer op de been. Weg groepje. Ik sluit aan bij een groep van een man of 20. Er wordt een mooie waaier gemaakt en ik rij lekker uit de wind. Ik ben helemaal niet moe meer en begin te verzinnen hoe ik aan de finish ga vertellen hoe ik onderuit ging. Het zou iets moeten gaan worden over een kuil en een Duitser die ik daar tegen kwam. Gniffelend besluit ik lekker mee te fietsen tot de finish. Mijn oorspronkelijke groepje wordt door ons opgeslokt en er ontstaat een soort peletonnetje. Lekker de wind en het opspattende water in je gezicht. Gedachten dwalen af naar een aantal maanden geleden. Die nacht in Maart. Ik kon niets meer. Ruud (kl brr vn n kl brr) moest mijn heupen en benen omdraaien daar op dat bed. Ongelofelijk en wat een fantastisch gevoel dat ik nu dit weer doe. Zo voelt het echt. Genieten dus! De finish nadert. Toch een beetje naar voren kruipen om wat plaatsjes op te schuiven. Het blijft toch een wedstrijd. Dan het laatste stukje van de fiets en hardlopend door het mulle zand naar de boulevard. Ik passeer lopend nog flink wat mannen van mijn peletonnetje. Op de boulevard weer op de fiets en lachend over de finish. Ik wordt 325e, maar het voelt alsof ik hem gewonnen heb. Het befaamde 1500 meter hoestje dient zich aan. Prachtig. Het was koers!

Troonrede voor Legends

puun — Fri, 08 Oct 2010 14:01:45 +0000

Troonrede voor Legends

Beste leden der Legends on Wheels.
Met elkaar voor het goede doel is een nobel streven. Een goede voorbereiding is dan gewenst. Intensief wordt er, sinds het besluit om mee te doen, gewerkt aan de totstandkoming van de Legends on Wheels. Lopende de voorbereiding passen de LOW vooral geen terughoudendheid toe bij het werven van sponsors voor de Alpe D’Huzes van het komende jaar.

Al sinds lange tijd zijn de tekenen des tijds voelbaar bij de leden der LOW. Een aangrijpend evenement is nu aanleiding om de conditie van onze Legends ook op de langere termijn te verbeteren. Maatregelen voor deelname aan Alpe D’Huzes in 2011 zullen vanzelfsprekend door een ieder voorbereid moeten worden.
Richtlijnen voor een duurzame ontwikkeling en opbouw van de conditie zijn voor een ieder verschillend. Aanvullende inspanningen om het sponsorgeld bij elkaar te krijgen zijn onvermijdelijk. Noodzakelijke middelen om sponsors te stimuleren hebben de LOW reeds ingezet. Niet langer kunnen deze inspanningen worden uitgesteld.

In het geval van het binnenhalen van het benodigde sponsorgeld is onze deelname gegarandeerd. LOW en andere Alpe D’Huzes gangers zullen stijgen tot een hoogte die tot voor kort niet mogelijk werd gehouden. Met in het hoofd het goede doel en de strijd die velen voeren tegen deze vreselijke ziekte.
Onze financiële maatregelen zullen nu genomen moeten worden. Om het sponsorgeld bijeen te krijgen, komen de LOW met voorstellen aan sponsors die onze financiële positie op termijn zullen verbeteren. Steun van sponsors is dus vereist. Voldaan wordt dan aan voorwaarden die de LOW zullen opstellen, om sponsors de verdiende publiciteit te verschaffen.

Niet langer kunnen we toezien hoe deze ziekte dagelijks zijn tol eist. Het blijft noodzakelijk om ons in te zetten voor de strijd. Iedereen doet op zijn eigen manier en met misschien wel iemand in gedachten. Voor die persoon en voor al die anderen gaan de LOW de strijd met de berg aan. We hopen dat we daarin gesteund worden door velen. Vast staat dat veel aandacht en inspanning wordt gevraagd bij de zware tocht en alles wat daar bij hoort.

LOWatrix van Oranje Legend, enz. enz.

De eenzame fietser

puun — Wed, 22 Sep 2010 14:54:08 +0000

Maandag 20 september 2010. Rondje Katwijk. Heenweg windkracht 5 tegen. Stoempen dus. Terugweg windje in de rug. Lekker!

Dinsdag 21 september 2010. Rondje Kopje van Bloemendaal. Lekker weer en soepeltjes tegen het koppie op.

Woensdag 22 september 2010. Rondje Scheveningen. Heerlijk weer. Zonnetje en weinig wind. Lekker hoor!

Lekker kilometertjes gemaakt! En de week is nog niet om.

De eenzame fietser