www.legendsonwheels.nl

Sommige dingen hebben de potentie om uit te groeien tot traditie.
Ons trainingsweekend in Valkenburg heeft die potentie en dus doen we er dan ook veel aan om dit in stand te houden (ook al is dit pas de tweede keer in een lange traditie ) ;-)

We gaan weer in maart (twee weken later dan vorig jaar).
We hebben de fietsen eerder ingeleverd en mogen de bus van Copex weer gebruiken. We overnachten in Hotel de Eik in Valkenburg en hebben dezelfde kamers geboekt. We gaan in principe het zelfde doen qua eten en drinken (bij aankomst Koffie met Vlaai, 's avonds eten in het restaurant in het hotel etc..)
 
Alles is er klaar voor.
Ik wordt om even voor 7 uur 's morgens opgehaald door Rene en Nico. We zouden Boom nog ophalen, maar die heeft mij ge-sms-ed dat z'n kale broer onverwacht toch mee gaat (hij was nog steeds geblesseerd na de zware valpartij een tijdje geleden). We rijden dus in een keer door naar Tom waar we zouden verzamelen. Daar even uit de auto en meteen even dollen.
Als Ruud (de kale broer van John a.k.a. Boom) uitstapt zegt iedereen 'leuk dat je erbij bent', 'gezellig', 'top' etc… Na een tijdje zeg ik dat dit wel de m'n hele plan in de war schopt en dat ik er niet zo blij mee ben. Ruud weet niet goed hoe hij moet reageren en komt niet zo goed uit z'n woorden.
Pas als ik uitleg dat ik het nu zonder koffie moet doen (Boom heeft altijd een thermoskannetje koffie bij zich voor onderweg) kan er weer een glimlach vanaf. We vertrekken richting het zuiden en behalve de nodige sms-jes over dat de koffie lekker is gebeurt er weinig spannends.

Om een uur of half tien zijn we in Valkenburg bij Hotel de Eik.
Het onthaal is wat minder hartelijk dan vorig jaar. Tom had telefonisch afgesproken dat we vroeg zouden aankomen, koffie met vlaai zouden eten, inchecken en omkleden en wegwezen.
Er zat ook een bordje op de deur dat het restaurant sinds oktober gesloten is, dus blijkbaar gaat het niet zo goed met de zaak. Als we een beetje doorvragen naar de redenen en aangeven dat we ervan balen omdat we vorig jaar zo ontzettend lekker hadden gegeten ontdooit de uitbaatster een beetje en krijgen we een bakkie koffie. Vlaai zit er helaas niet in.

Even bijkomen en de laatste zaken bespreken. Peter Berg (de berggeit) komt nog even ter sprake, aangezien ik die vrijdag met voetbaltraining nog heb gesproken, maar hij had geen behoefte aan het fietsen. Toch jammer. Zowel voor het fietsen als de gezelligheid. Na een momentje stilte zoeken we onze kamers op. Om de traditie in ere te houden liggen Nico, Tom en ik op een 3-persoonskamer. Ik samen met Tom in het dubbele bed (voel ik me niet zo eenzaam) en Nico alleen. Maar eerst nog even fietsen. We trekken het Alpe d' Huzes tenue van vorig jaar aan. Het is nog een beetje fris dus inclusief de armstukken. Ik vul m'n bidons, stop 2 stroopwafels en 2 bananen in de zakken achterop m'n shirt en ga dan Tom helpen met het uitladen van de fietsen.
 
Een kwartiertje later staan alle fietsen buiten. Dit is voor het eerst dat ik Boom z'n nieuwe fiets zie. Geweldig mooie Santos heeft hij. Helemaal op zijn specificaties en kleur afgemonteerd. Alleen dat al zorgt ervoor dat je lekker kunt fietsen. Iedereen controleert z'n bandenspanning en Nico is nog niet helemaal zeker van z'n ketting. Die ketting was namelijk afgelopen donderdag gebroken en hij heeft er nog snel een nieuwe opgezet, maar hij loopt nog ergens aan. Ik kijk ook even en zie direct dat de ketting niet goed gemonteerd is. Niet dat ik nu zo'n expert ben, maar toen Nico donderdag op de mail had aangegeven dat z'n ketting gebroken was had ik een filmpje op youtube opgezocht/gestuurd waarin duidelijk werd aangegeven hoe dat moest… blijkbaar weer voor niets gedaan ;) Rene weet gelukkig een eenvoudige oplossing. We halen de derailleur een beetje uit elkaar en kunnen de ketting zonder te 'breken' over het metalen palletje krijgen. De ketting lijkt wel erg lang (derailleur staat bijna horizontaal), maar dat is niet op te lossen zonder de ketting alsnog te breken en dat is wel even werk. E.e.a. loopt weer als een zonnetje zegt Nico, dus besluiten we te gaan.
 
We zijn er klaar voor. Tom wil rechtsaf, maar Henk wil net als vorig jaar naar links.
Iets met tradities… of Rene ook, net als vorig jaar, op de eerste meters wil vallen :)
 
We rijden zij aan zij naar de Cauberg. Het is heerlijk weer en met al diezelfde tenues moet het er professioneel uitzien. Na een paar bochten door het dorp begint de beklimming. We rijden rustig naar boven. Nico loopt enorm te klooien met z'n versnelling. De ketting wil niet op het binnenblad. Misschien toch die ketting te lang? Weer wat verder hoor ik een knal. Ik verwacht dat iemand afstapt met een klapband, maar dat blijkt gelukkig niet het geval te zijn. Na de beklimming duurt het enige tijd voordat we weer als groep aaneengesloten zijn, maar dan kunnen we in slagvolgorde afdalen.
Er rijdt een klein clubje voor ons, dus we kunnen niet helemaal voluit naar beneden vallen. Ik hoor een vreemd geluid voor me. Alsof er een plakbandje aan de zijkant van een wiel zit geplakt en iedere keer de vork aantikt. Als we oversteken blijkt dat geluid van Rene z'n fiets gekomen te zijn. Zijn binnenband komt tussen de velg en de buitenband vandaan (dat was waarschijnlijk de knal die we hoorde op de Cauberg) en is lek. We prijzen ons gelukkig dat het niet in de afdaling is misgegaan en verwisselen de band. Rene vloekt nog even op de fietsenmaker die dit niet goed heeft geïnstalleerd (van de week nieuwe buitenbanden op laten zetten).

 
Tien minuten later zitten we weer op de fiets. De temperatuur is inmiddels zodanig opgelopen dat de armstukken af kunnen en we genieten van het heerlijke weer. We fietsen van de ene naar de andere beklimming waarbij de stijging percentages variëren tussen de 6 en 15%.
Henk, Tom, Rene en Ruud fietsen iets harder omhoog. Boom en ik fietsen meestal vlak bij elkaar en Nico blijft vanwege z'n haperende versnelling (?) wat achter. Zonder al te veel problemen doorkruisen we het Limburgse landschap. De plek waar we vorig jaar hebben geluncht passeren we veel te vroeg. Ik stop nog wel even, maar om vanwege de traditie nu al te  gaan lunchen gaat ook wat te ver.
Als we doorfietsen volgt meteen een zware beklimming. Dat was inderdaad een nadeel aan de lokatie van vorig jaar herinner ik me nu weer. Nog maar even doorfietsen dus.
 
We fietsen richting het 3-landenpunt. De beklimmingen worden steeds langer en blijven gemeen pittig. De benen zitten al aardig vol en het wordt tijd dat we wat gaan eten. We spreken af om bij de eerste stop na het 3-landenpunt te gaan eten. Dat blijkt lodge7 te zijn. 

Schitterende plek!  We zitten heerlijk op het terras, genieten van het uitzicht en bestellen allemaal een uitsmijter. Lekker makkelijk. Die uitsmijter is in no-time naar binnen gewerkt en kan niet genoeg zijn om de hele dag op te fietsen. Dan nog maar een stuk vlaai erbij. Ik neem de abrikozen-vlaai en die is echt heerlijk! Zelden zo'n lekkere vlaai geproefd!

Na het eten de bidon nog maar even bijvullen en vertrekken.
Gelukkig maakt de weg een bocht en gooit ons een laatste stuk van ruim 15% voor de voeten. Kunnen we lekker opwarmen :) Daarna een lekker stuk afdalen. Blijft toch een mooie bezigheid. Ik wil het liefst niet remmen en de fiets gewoon laten lopen, dan gaat het allemaal lekker soepel. In de bochten remmen is al helemaal not done, maar in een groep heb je het niet helemaal voor het zeggen dus moet het toch af en toe gebeuren.
 
Weer een stuk verder krijgen we de klim Camerig. Boom rijdt een stukje voor me en loopt heel langzaam uit. Zo'n 10 meter voor de top moeten we rechtsaf een soort van bospad in. Ik heb de route op m'n fietscomputer en zie dus dat we rechts af moeten. Ik twijfel of Boom rechtsaf is geslagen besluit dus even een blik naar rechts te wagen of ik hem zie, maar anders naar de top te fietsen en naar beneden te kijken. Rechts zie ik niets en dus fiets ik nog even door. De weg maakt echter een flauwe bocht naar links en op het eerste stuk staan grote bomen die het zicht versperren. Het kan zijn dat Boom daar onder fietst, want zover als het open stuk kan hij toch eigenlijk niet zijn. Ik keer snel terug naar de afslag om te kijken of ik hem misschien zie als ik wat verder die weg in tuur. Ook niets. Ik keer nog een keer terug naar de top, maar weer niets. Dan maar even bellen. Boom z'n telefoon gaat een aantal keer over, maar er wordt niet opgenomen en ik kan geen voicemail inspreken.

Nico is inmiddels ook bovenaan de beklimming gekomen en samen fietsen we richting de rest van de groep. Boom is daar dus inderdaad niet bij. We bespreken even wat we moeten doen. Boom blijkt lekker voorbereid te zijn. Z'n telefoon heeft hij op de kamer laten liggen en een route-kaartje heeft hij ook niet. Nu is het niet uitgesloten dat hij zelf de route terugvindt en dus besluiten we 10 minuten te wachten. 

Na een tijdje vertrekt Nico alvast. Hij heeft veel last van het ontbreken van z'n binnenblad en baalt dat wij regelmatig op hem moeten wachten. Boom laat zich niet zien en dus vertrekken wij ook maar. Puun gaat op kop en het tempo is behoorlijk hoog. Na een paar kilometer geef ik toch maar het signaal dat dit te hard gaat. Niet dat ik het niet bij kan houden, maar er komen nog een paar stevige klimmetjes aan en als je daar met een hartslag van 170 aan begint kom je zeker niet meer boven :)
De laatste beklimmingen zijn de zwaarste van de dag. Ik merk dat Rene en Ruud langzamerhand ook wat menselijke trekjes vertonen aangezien ik af en toe samen omhoog kom (of dicht in de buurt blijf).
We passeren Nico die het weer zwaar heeft omdat hij z'n binnenblad niet kan gebruiken. Ik denk dat het komt omdat hij bang is dat z'n ketting vastslaat en moedig hem aan om het toch maar te proberen omdat als hij het niet doet hij sowieso moet afstappen. Die suggestie wordt me niet helemaal in dank afgenomen en een sneer 'het lukt me niet om te schakelen @#$#@@#!!' volgt.

Na de laatste beklimmen verzamelen we bij de benzinepomp. Om de beurt worden we gebeld, maar niemand is op tijd om op te nemen. Boom is inderdaad al in het hotel. We hadden grote verhalen verwacht … ik vond het toch een beetje te kort allemaal en ik heb er dus nog maar een paar kilometer bijgepakt, maar die blijft uit.

Als we rustig aan de glooiende weg naar beneden richting Valkenburg volgen komt Tom in de slipstream van een groepje opeens voorbij stuiven. Wij vinden het allemaal wel goed en laten hem eerst lekker gaan. Als we dichterbij komen maken we toch wat meer tempo en jagen we elkaar weer op. In het centrum van Valkenburg zijn wegwerkzaamheden en staan dus allerlei files. Wij proberen er zo snel mogelijk tussendoor te komen en dat wordt ons niet altijd in dank afgenomen.
Op het laatste kruispunt voor het station (is in de straat waar ons hotel staat) staan we weer met z'n allen voor het stoplicht. Natuurlijk wordt er niet gewacht. Tom steekt snel over en Puun en ik volgen. Er komt een stadsbus van rechts maar wij denken makkelijk voorlangs te kunnen. De bus moet echter ook de stationsstraat in en denkt daar duidelijk anders over. Waarschijnlijk zijn wij de zoveelste groep fietsers die wel denkt de regels aan hun laars te kunnen lappen en hij geeft wat gas bij. Ik rij aan de andere (verkeerde) kant van de vluchtheuvel en heb dus ruimte genoeg. Puun komt echter in dezelfde baan en moet echt even tempo maken om uit de buurt van de bus te blijven. Dat komt goed uit want hij wil Tom nog inhalen. Zijn voorsprong is echter zo groot dat die niet meer in te halen is en hij staat ons dan ook met twee vingers in de neus op te wachten.
 
We verzamelen de fietsen in de bus. Alleen die van Nico kan er nog niet in, want dat gezeur over het binnenblad moet natuurlijk wel afgelopen zijn. Tom, Nico en ik bespreken hoeveel delen er nog van de ketting af moeten. Ik stel voor om het te proberen, maar volgens Tom en Nico zijn de breekpennen maar 1 keer te gebruiken. Ik ga daar natuurlijk vol tegen in (alhoewel ik geen idee heb of dat terecht is, maar dat mag de pret niet drukken). Na wat wikken en wegen en meten maken we de ketting op maat. We schakelen wat heen en weer en het lijkt allemaal weer goed te werken. Tom en ik staan er echter op dat Nico ook echt even een stukje gaat fietsen en probeert of het dan ook werkt. Op de een of andere manier werkt het dan niet. De voorderailleur gaat niet genoeg naar binnen om de ketting op het binnenblad te krijgen. We denken eerst dat de kabel gesteld moet worden, maar die hangt relatief los en wanneer je die strakker stelt gaat de derailleur juist naar buiten. Het is dus de eindstop die gesteld moet worden. Een kwartslag met een kruiskopschroevendraaier later valt de ketting op de juiste plek. Nico maakt nog een paar proefrondjes en nu blijft alles werken! Top.
Wel lullig natuurlijk dat we dit gewoon onderweg hadden kunnen verhelpen en dat we Nico hier de hele dag mee rond hebben laten fietsen :)
 
We nuttigen nog een drankje in het hotel. De zoon van de uitbater zit in het restaurant en de mannen die al eerder naar binnen waren gegaan voeren al een gesprek met hem. Ik probeer nog even of ze niet speciaal voor ons het restaurant willen openen, maar als dat kansloos blijkt gooien we het over een andere boeg en laten ons uitgebreid adviseren. Hij weet een paar leuke tenten en maakt een reservering voor ons. Ruud (de kale broer) heeft zich inmiddels omgekleed en gaat richting huis. Erg leuk dat hij toch mee is gegaan en super dat hij het vol heeft kunnen houden.
We gaan snel douchen en omkleden en lopen naar het centrum van Valkenburg.

We vinden zonder problemen het restaurant en stellen vast dat de zoon van de uitbater niets teveel heeft gezegd. Leuk restaurant, leuke bediening, lekker eten, genoeg te drinken. Op zoek naar een laatste afzakker lopen we door het centrum. Ik zie niet echt een plek op het terras en loop langzaam het centrum uit. Niemand klaagt en zo besluiten we dan ook om die afzakker maar in het hotel te halen. Bij het hotel aangekomen vind ik het eigenlijk wel mooi en ga direct naar m'n kamer. Tom is me net voorgegaan en even later liggen we al te pitten.
 
Nico is denk ik een half uurtje later. Als hij op bed ligt begint hij alvast over de zondag. Dat ik me moet voorbereiden op achteraan fietsen! Hij voelt dat hij een topdag krijgt en dat ik op iedere heuvel aan de zuurstof moet. Het woord van vandaag was dan misschien 'binnenblad', dat van morgen wordt 'buitencategorie'. Zo voelt zijn vorm. Half slaperig praat ik met hem mee. Ik moet ook eerlijk toegeven dat hij op de vlakke stukken (ongehinderd door het binnenblad) goed mee fietste. Nico praat verder op me in…dat ik waarschijnlijk een onrustige nacht tegemoet ga etc… Ik zou het hem gunnen, dus onrustig wordt ik er niet van.
 
De volgende ochtend ben ik al even wakker voordat de wekker afgaat. Tom is ongeveer 30 seconden wakker en kijkt of er nog iets te woordfeuten is. Vreemd :) We ontbijten en hijsen ons in het wielertenue en zijn om half tien klaar voor vertrek. Nico is z'n belofte van gisteren niet vergeten en probeert weer op me in te praten. Heerlijk vind ik dat en ik ga natuurlijk mee in z'n verhaal. 

De fietsen komen uit de bus en we gaan weer richting de Cauberg. Ik zit ongeveer 1 meter achter Nico en leg aan hem uit dat ik daar de hele weg zal zitten. Behalve natuurlijk de laatste 2 meter van de klim, dan kom ik net even voor hem. Iedereen wacht af en met Nico op kop gaan we naar boven. We fietsen erg rustig. De opmerkingen zijn natuurlijk niet van de lucht… Kan je nog steeds niet naar het binnenblad Nico?… Kijk uit Maup, hij gaat zo demarreren etc.

We blijven redelijk bij elkaar en ook in de lange afdaling richting Maastricht blijven we aaneengesloten. De route voert ons langs hele mooie stukken van Limburg. Je fietst echt midden in het landschap met geen enkele auto in de buurt. Er wordt ook flink aan de weg gewerkt. De toplaag van het asfalt is eraf en op de weg zijn markeringen gespoten die aangeven hoeveel cm er weer terug moet worden gelegd. Hele stukken fiets ik samen met Boom omhoog. We hebben ongeveer hetzelfde tempo vandaag. We praten wat over gisteren. Ik heb nog behoorlijk volle benen en moet nog even niet denken aan de Keutenberg die aan het einde van de rit op het programma staat. Daarvan is het eerste stuk 22% en ik heb het nu zo rond de 10% al zwaar :)
 
Hier en daar komen we wat lokale fietsploegen tegen. Soms kleine groepen van een man of 10, maar we zien ook groepen verzamelen op een parkeerplaats die denk ik wel 60 man beslaan. Overigens ook veel vrouwen die vaak behoorlijk kunnen fietsen! Puun en Tom lopen elkaar de hele dag te dollen. Tom heeft aangekondigd dat hij vandaag twee keer op kop komt. Een keer bovenaan de Keutenberg en de andere keer aan de finish. De heren kunnen het niet laten om hier en daar plaagstootjes uit te delen en halverwege een beklimming te demarreren. Rene mengt zich verbaal niet zo in de strijd, maar zit er toch iedere keer dicht bij.

Bovenaan iedere beklimming wachten we weer even op elkaar en ik vind het opvallend hoe snel je hersteld van zo'n inspanning. Nico heeft het niet makkelijk, waarschijnlijk heeft hij op de eerste dag wat teveel inspanning moeten leveren door het ontbreken van z'n binnenblad. Van die buitencategorie is dus nog maar weinig te merken! Wat ik wel opvallend vindt is dat hij over het algemeen in een keer voorbij fietst, en geen gebruik maakt van een korte stop om even wat te drinken of op adem te komen. Hij gooit er dan een lekker tempo tegenaan en dan moeten wij weer even doorfietsen voordat we weer in het wiet zitten.

Heuvel na heuvel gaat het zo door. We pakken de Gulpenerberg nog even (max 18%) en voordat we het goed en wel door hebben zitten we nog maar zo'n 25Km van de finish. We hadden ons voorgenomen om onderweg te lunchen, maar dat wordt niets. We overleggen en besluiten dan maar te stoppen voor koffie met vlaai en dan na het fietsen in Valkenburg te gaan lunchen.

Zo gezegd zo gedaan. We stoppen voor koffie en nemen plaats op een zonnig terras. Twee andere wielrenners volgen ons voorbeeld en bestellen ook wat. Nico klaagt over zijn vorm en wij be-amen dat zijn vorm inderdaad niet heel aërodynamisch is. Als we de koffie (met vloeibare bonbonvulling als bijrijder) met gebak ophebben wil Nico alvast vertrekken. We kunnen hem nog net overhalen nog een tweede drankje te nemen, maar snel daarna wil hij toch een voorsprong pakken. Een van de andere fietsers stelt voor ook maar snel te gaan. Hij is ook bang om ingehaald te worden geeft hij aan.
 
Wij gaan even later ook weer op de fiets om de laatste heuvels te beklimmen. Er komen nog een paar pittige klimmetjes aan. Eerst de kruisberg, maar 700 meter, maar ook een maximum van 16% is die meer dan pittig. Onderaan de afdaling rijden Boom en ik bijna fout. We rijden een stukje terug en beginnen aan de Eyserbosweg. Een 1100 meter lange beklimming. Mijn fietscomputer heeft moeite met het bereken van het stijgingspercentage, maar volgens de statistieken achteraf is het maximum 21%. We gaan rustig omhoog, maar het kost ons meer dan genoeg moeite om boven te komen. Af en toe worden we ingehaald, maar wij halen ook klimmers in. Een van hen is de man die we bij de koffie hebben ontmoet. Hij hangt meer dood dan levend uitgeput over z'n stuur en hapt naar adem. Wij fietsen rustig door en komen boven.

Even een lekker stuk afdalen. Tom wacht even op ons en daalt met ons mee. Als we weer compleet zijn (m.u.v. Nico) maken we ligt heuvel af lekker vaart. Ik hoor dat Tom iets roept, maar kan niet exact bepalen wat. Ik zie een raar weggetje aan de rechterkant en het blijkt dat we daar in hadden gemoeten. We keren om en pakken de laatste klimmetjes voor de echte uitdaging van de dag… De Keutenberg!! 

We dalen nog wat en steken de Valkenburgerweg over. Tom, Puun en en Rene houden de snelheid er flink in. Ik laat ze maar gaan, geen enkele kans om die jongens bij te houden, en concentreer me op het materiaal. Tijdig schakelen en beslissen welke versnelling ik zal pakken. De eerste paar honderd meter zijn het zwaarst. 22%! Alsof je een muur op moet fietsen. Ik beslis dat ik dat staand op de pedalen ga proberen vol te maken en dan op het iets vlakkere stuk (15%) ga zitten en boven probeer te komen. Staand doe ik eigenlijk altijd 2 versnellingen zwaarder dan zittend, maar omdat dit zo extreem is hou ik het voorlopig maar even op 1tje zwaarder.

Ik begin luttele seconden eerder aan de beklimming dan Boom. Als je weet dat de beklimming afvlakt kan je dat ook duidelijk in de weg zien en heb je een mooi richtpunt. Ik tel het aantal omwentelingen wat ik staand moet maken. Na exact 100 slagen kan ik gaan zitten en aan het makkelijkere deel van de beklimming beginnen. Boom is de hele weg blijven zitten. Ook knap. Zelfs op dit vlakkere stuk heb ik het idee dat als je nog wat meer aan je stuur trekt je op je achterwiel rijdt. Ik gooi er een paar krachttermen uit en vraag aan Boom hoe het gaat. Ik hoor niets. Nog een vraag… weer niets. Pas nadat we de top hebben bereikt kan hij het opbrengen om weer wat te zeggen.

Wat een verschrikkelijke beklimming!! Het blijkt dat Puun als eerste boven was en de heftige strijd tussen hem en Tom niet meer dan een meter of 2 heeft geduurd (volgens eigen zeggen dan natuurlijk). Ook Nico staat boven aan de Keutenberg. Hij heeft een paar meter moeten lopen maar het overgrote deel fietsend af kunnen leggen. Misschien als hij op zaterdag geen materiaal pech had gehad had hij het wel gehaald.

Het ergste zit er nu op en we kunnen nu vooral afdalend naar Valkenburg. Onderweg komen we nog een enorme bouwput tegen. Een graafmachine heeft een put van 15 meter lang, 5 meter diep en over de hele breedte van de weg gegraven. Het is overduidelijk dat het niet de bedoeling is dat je probeert langs die put te komen want de richel aan de zijkant is niet breder dan ~ 1 meter. Wij hebben natuurlijk geen idee hoe je anders in Valkenburg kunt komen en gaan het toch maar proberen. Met een lichte racefiets is het al geen pretje om over de richel van leemachtige klei te lopen, maar achter ons proberen 2 vrouwen met 'normale' fietsen ook de route te voltooien. Tom en Puun helpen de dames. Wij fietsen alvast rustig door en maken de laatste afdaling richting valkenburg.

Het laatste stuk door het centrum is weer hectisch. De opstoppingen zijn nu nog heftiger. We rijden tussen de auto's door en dat wordt niet op prijs gesteld. Bij het laatste stoplicht staat het weer zo vast als een huis. We kunnen nu zelfs niet langs de autos maneuvreren. Boom denkt handig te zijn en fietst een parkeerplaatjes op om dat via het aan het einde zichtbare pad weer te verlaten en zo dus kostbare meters te winnen. Helaas blijkt dit mooie pad voorzien te zijn van een trap en moet Boom dus afstappen. Wij hebben inmiddels wel het stoplicht bereikt.

Zodra we over kunnen steken vliegen Tom, Puun, Rene en ik naar de overkant richting de sprint. Mijn versnelling staat niet goed en ik trap vrijwel in het luchtledige. Snel schakelen en weer snelheid maken. Tom en Puun zijn al een eindje weg en ik zie dat Rene het gat aan het dichtrijden is. Het is nog wel een behoorlijk eind dus ik ga het toch nog proberen. De weg loopt een beetje af dus kom ik makkelijk op snelheid. Voor me zie ik dat de 3 heren niet meer op mij rekenen. Tom zit op kop, Puun daarachter en Rene zit veilig in het laatste wiel.

Er zijn nog zo'n 200 meter te gaan en ik heb behoorlijk wat extra snelheid en neem me voor om er in een keer overheen te klappen. Met dit snelheidsverschil en nog zo weinig afstand kunnen ze dat nooit meer goedmaken. Ik zit gebakken.

Ongeveer 3 seconden voordat ik de groep inhaal zie ik dat Rene naar links uitwijkt en vol aanzet. Hij plaatst een verrassingsaanval bij Tom en Puun. Ongelofelijk. Ik moet een beetje uitwijken, maar heb nog meer snelheid en probeer ook vol door te gaan. Rene weet niet wat hem overkomt. Aan de ene kant wordt hij natuurlijk onverwacht ingehaald, maar hij kan daardoor ook in een keer bij mij aansluiten en uit de wind snelheid maken om ook mij in te pakken. Zo gebeurt het ook. Op de laatste meters komt Rene SchBoonen voorbij en wint de sprint.
 
Tijdens het inladen van de fietsen praten we nog even na over zijn timing. Als hij wat eerder had gegaan had ik kunnen aansluiten en me in zijn wiel naar de finish kunnen laten brengen. Was hij van plan om wat later te gaan dan was ik er al met behoorlijk snelheidsverschil overheen gekomen en had hij veel minder windvoordeel gehad. In beide gevallen had ik gewoon gewonnen. Onterecht, dat wel, maar toch :)

We gaan nog even douchen, omkleden en lopen terug naar het centrum om daar wat te eten. Iedere keer als de naam Rene valt stuur ik wat verwensingen zijn kant op. Moet toch een beetje doen alsof ik er heel erg van baal :) Na wat zoeken vinden we een plek waar we wat kunnen eten. We moeten wederom afrekenen. Er zijn nog allerlei rekeningen die te vereffenen zijn. Eten hier, lunch daar, diner van lufnap, kaarten voor het feest a.s. vrijdag in huis ter duin etc.

De euro briefjes gaan van hand tot hand en we hebben allemaal het idee dat we elk briefje wel 5 keer in ons handen hebben gehad. Aan het eind zijn zowaar alle rekeningen voldaan en kunnen we terug naar de auto en naar huis.
 
Mannen bedankt voor dit geweldige weekend!