www.legendsonwheels.nl

Vandaag mag ik (Flip) als “special reporter” het vervolg geven op de trainings programma van Maupie. De al eerder gemaakte afspraak van de week met Nico staat op de “bucket list” vandaag. Nico heeft hier een vakantie woning en het moment dat hij hier is gaat hij met de mountain bike de bergen in rondom de Hondon Vallei. In 4 jaar tijd heeft Nico een flink aantal routes zich eigen gemaakt.

Het opstaan in de ochtend begint met een kleine kriebel van onrust, weliswaar al een aantal keren de bergen in geweest maar nu met een semi prof, die ons van de week al bewust maakte van hoogte meters en stijgingspercentages waarbij 7 en 10 procent niet werden geschuwd en 16 en 22 procent zeer gemakkelijk de mond uitvloeide. Dit mocht natuurlijk de pret niet drukken, want het motto is genieten.... en als het niet gaat ga je lopen…. Lopen?! Dat komt in ons woordenboek niet voor.

Om stipt 09.00 uur komt Nico het pad op rijden bij de cueva en Maupie en ik staan te trappelen met gezond enthousiasme. De tocht begint berg afwaarts en blijft redelijk vlak het eerste stuk. Na een 5 kilometer komen we aan bij de picknick plaats, deze geeft toegang richting de berg sierra de Crevillente. Tevens is vanaf dit punt de zendmast te zien die zich op een hoogte van 835m bevindt. Nico klameert ons door te zeggen dat wij die vandaag niet gaan bezoeken, we blijven er 400 m. onder. Het eerste stuk begint met 7% en loopt snel op naar 18 en kleine stukjes 20%. Lekker op het kleinste tandwiel en de benen het werk laten doen. De paden blijven breed en het natuur schoon wordt steeds mooier.
Doordat wij nu al aardig op hoogte zijn en redelijk de berg over komt er natuurlijk ook de afdaling. We stoppen nog even voor een mooie panorama foto, Nico vraagt ook of wij het pad verderop links zien die vanaf deze afstand wel een 40%  stijgings waarde lijkt. “Daar gaan we straks op, leuk joh”. De afdaling begint met handen op de rem, want met 20% wil je geen fouten maken. Aangezien ik remblokjes heb, beginnen deze flink met een ritmische toon mee te doen op ons avontuur. Nico en Maurice weten in ieder geval precies waar ik zit mocht er iets mis gaan.
Het pad zoeven vermeld nadert nu zeer snel en voordat we het weten begint het. Ik blijf in de laagste versnelling rijden en stapvoets kruip ik omhoog, Maupie toont hetzelfde beeld. Nico voor mij loopt iets verder weg. Halverwege springt mijn voet van het pedaal, f*ck! Ik moet nu afstappen en lopen, redt het niet om op 22% nog op te stappen. Maupie blijft stevig in het zadel zitten en maakt de klim af.

Na een kleine uitblaas en vreugde gevoel gaat de tocht verder met afdalen en klimmen, de klimmetjes lijken steeds makkelijker te gaan. Na een lange tocht onverhard wordt het nu asfalt en naderen wij de pas van Crevillente naar Aspe. Nico stelt ons nog even gerust dat het vanaf nu alleen maar klimmen wordt tot Canalosa met een flinke tegenwind, maar aangezien hij dit met een brede lach vermeldt is er geen reden voor paniek.

Na een klein stuk gaan wij weer onverhard rijden en beginnen de klimmen weer met 12 oplopend naar 20%. De omgeving is nog steeds zeer mooi en na iedere klim met prachtige vergezichten. Langzaam aan komen wij meer in de bewoonde wereld en worden de paden hier en daar ook weer smaller (single tracks) genoemd. Op deze single tracks is het ieder voor zich en als ik achterop rijd kom ik in een bocht niet helemaal uit, flink in de remmen en het voorwiel begint zich dieper in de losse grond te duwen…
Door deze actie komt de achterkant van mijn mountainbike omhoog en begint in mijn rug te duwen. Profesioneel als ik blijk te zijn laat ik de moutainbike links van mijn rug glijden en is de druk voor weg. Ik vervolg mijn weg en Nico en Maupie staan verderop te wachten, enigszins geschrokken stop ik en Maup vraagt zich verwonderd af wat er nu weer gebeurt is..
Om het verhaal niet al te gek te maken vertel ik gewoon de waarheid, “een berggeit sprong net over mij heen, ik kon niet anders dan stoppen”. Maupie kijkt bedenkelijk naar mij maar laat het voor wat het is. Nico staat al weer op de pedalen om het laatste stuk van de tocht af te maken. Er wordt nog gezinspeeld om vanuit Hondon de las Nieves richting de zendmast te rijden een klein stukje van 500m met maar 13% stijging, continue! We besluiten het te laten voor wat het is en rijden terug richting de cueva.

De tocht heeft ons uiteindelijk 44 km ver gebracht met in totaal een dikke 1000m hoogteverschil. Om 12.15 rijden wij weer vertrouwd pad op naar onze bed and breakfast 'Cueva La Solana'