Vanmorgen erop uit om ons eerste rondje van 2011 te maken in voorbereiding op het Alpe d'Huzes evenement.
Het weer ziet er heel mooi uit, maar buiten gekomen lijkt de weg niet alleen te spiegelen vanwege de zon op het natte wegdek, maar ligt er hier en daar ook een heel klein beetje ijs. Voorzichtig, met de voetjes nog los op de pedalen, vertrek ik naar Nico waar we verzamelen.
We zijn vandaag maar met een klein koppeltje (Rene, Peter, NIco en ik). Na het uitwisselen van de nieuwsjaarswensen bespreken we de route. Geheel onverwacht kiezen we voor een rondje ringvaart :) en spreken af een beetje rustig aan te doen. We zien al snel dat het hier en daar nog wel een beetje glad is dus fietsen we 'op eieren' onze eerste kilometers.
Langzamerhand krijgen we beter zicht op welke stukken nu glimmen omdat het nat is, en wat echt ijs is en voeren we daar waar mogelijk het tempo op. We krijgen de smaak steeds beter te pakken en komen in een lekker ritme.
We komen bij het viaduct over de A4, zien dat het glad is, maar toch gaat het mis. Ik fiets over iets heen wat vervolgens onder mn band vandaan springt. Peter ziet het en kijkt opzij om te zien wat het is, verplaatst daarmee z'n gewicht en begint te glijden. NIco rijdt naast Peter en wil opzij. Samen komen ze ten val.... boem.
Eieren worden struif :(
'Gelukkig valt de schade aan de fiets mee...' zegt NIco licht geïrriteerd wanneer ik vraag hoe het met hem gaat. De remgreep staat bij beide fietsen scheef op het stuur, en terwijl we dit recht proberen te zetten komt er een andere groep met wielrenners aan. Ik probeer nog duidelijk te maken dat het glad is, maar te laat... Ook daar gaat een van de wielrenners onderuit.
Na wat oponthoud fietsen we verder. Je kunt je voorstellen dat Peter en Nico nu helemaal voorzichtig fietsen. Rene en ik doen daarom veel kopwerk. Gedurende ons rondje (vooral aan de noordkant waar de zon nog weinig kans gehad heeft om het wegdek te verwarmen) komen we nog vele plekken tegen die erg glad zijn.
Op het laatste stuk is het duidelijk minder glad en komt het vertrouwen van Peter en Nico langzaam terug en laten ze zich ook weer eens aan de kop zien. Peter neemt voor de Cruiqius een flink stuk de kop en laat Rene de tol betalen van het kopwerk wat hij heeft verricht. Mijn benen voelen nog verrassend goed, zit een beetje te dollen met Nico over de eindsprint op de laatste kilometers.
Bij de Bennebroekerweg fietst Rene op kop en komt Nico er plots hard overheen. Hij trekt een klein gaatje en ik moet behoorlijk aanzetten om bij te komen. Het is zoeken naar het windvoordeel, maar als ik eenmaal goed zit laat ik Nico nog even zweten voordat ik het overneem. Samen met Peter ga ik de laatste kilometers in. Bij Beinsdorp staan snelheidsmeters. Mijn benen zijn goed dus ik zeg tegen Peter dat ik nog wil pieken (het is tenslotte net kerst geweest).
Ik zet aan en Peter gaat mee in het wiel. Met iedere omwenteling gaan we harder... Nog een keer opschakelen, en nog meer kracht zetten. De druk op de benen wordt enorm. Ik probeer een inschatting te maken hoe lang ik nog moet doortrappen voordat ik het snelheidsbord kan aflezen (en kan stoppen met trappen). Het laagstaande zonnetje maakt het lastig om het bord af te lezen. Dat betekent doortrappen terwijl ik eigenlijk de druk van de benen af wil halen. Nog vijftig meter verder met de tong uit de mond kom ik voorbij het punt waar het bord had moeten staan...
Ha, typisch... heb ik een keer goede benen voor een eindsprint heeft iemand het bord weggehaald :)
Terug in de wijk blijkt het nog steeds glad en schiet de koffie bij Nico erbij in.
De eerste kans op appeltaart verkeken, maar woensdag hebben we vergadering, dus wie weet :)