www.legendsonwheels.nl

Eerder deze week waren de twee kale broers (Boom en Ruud) al op pad geweest en hadden voorgesteld om vandaag een paar keer het kopje van bloemendaal te pakken. Dit omdat we over een week of twee van plan zijn om de route van de Amstel Gold race te gaan fietsen en we daar wel wat klimmeters voor kunnen gebruiken.

Het weer zat vandaag echter niet mee. De regen komt me bakken uit de lucht en dat is niet echt motiverend om de weg op te gaan, maar ja... Je wilt toch ook niet bekend staan als "mooi weer" fietser dus toch maar voorbereiden. Uiteindelijk zijn er niet heel veel die er zo over denken en dus gaan uiteindelijke Nico, Tom en ik op pad.

We spreken af om er geen al te lange rit van te maken en een paar keer het kopje te pakken en dan maar even kijken hoe het gaat. Zo gezegd zo gedaan. Door de regen fietsen we naar Vogelenzang.

Het komt echt met bakken uit de lucht, je hebt het idee dat je kopje onder bent gegaan. Dat je bijna een snorkel nodig hebt om adem te blijven halen. Na een kilometer of 5 heb ik de titel voor deze blog dan ook al in m'n hoofd :)

De omstandigheden nodigen niet echt uit om heel hard te fietsen, dus kunnen we onderweg ook nog een klein beetje met elkaar praten. Tom heeft vorige week als stiekem een verkenning gedaan van het Amstelgold parcour en vertelt honderduit. Mooi om te horen. De klimmetjes zijn erg pittig, maar doordat het allemaal zo mooi is daar voel je dat pas als je weer bent afgestapt. Tenminste.. Dat zegt Tom :)

Ondertussen komen we op de Vogelenzangseweg. We maken de oversteek van het fietspad naar de weg en gaan voor de zekerheid maar achter elkaar fietsen. De wind maakt het allemaal erg koud, maar als je eenmaal lekker bezig bent is het te doen. Zo fietsen we onze vaste route naar het kopje. Daar aangekomen zoeken we alle drie ons eigen tempo en eigen manier om omhoog te fietsen. Nico en ik trappen een hoog tempo met een klein verzet en blijven in het zadel. Tom pakt een zwaarder verzet en gaat staand omhoog. Ik weet niet precies waar het in zit, maar het gaat eigenijk best aardig. Omdat het zo regent is de klinkerkant van het kopje best glad. Om dat we daar in de afdaling weinig trek in hebben rijden we om het kopje heen om hem dan nog een keer vanaf dezelfde kant te beklimmen.
Tom (onze wegkapitein) stuurt ons halverwege de afdaling naar links, rechts, links enz, net als ik hem een compliment wil geven dat hij toch maar overal de weg weet blijkt hij ietwat verdwaalt :) We fietsen door totdat we iets bekends hebben gevonden. We blijken toch een behoorlijk stuk verder weg dan we hadden verwacht, maar dat mag de pret niet drukken. Na een paar minuten is het kopje weer in zicht en begint het spel van voor af aan. Ik probeer dit keer de techniek van Tom uit. Zo staand op de pedalen voelt compleet anders aan, maar het lukt wel. Ik heb wel het gevoel dat de benen heel snel vollopen, maar gelukkig is het kopje niet al te hoog. We maken nog een rondje en dit keer komen we wel uit op de plek die we hadden verwacht.
Nico neemt dit keer het voortouw naar boven. Blijkbaar is hij erg in z'n hum met dit weer want hij gooit er een tempoversnelling uit die wij (nou.. In ieder geval ik) maar net aan kan pareren en houdt dit vol to boven. Omdat we het mooi vinden voor vandaag kunnen we nu de volledige afdaling maken en maken lekker vaart. Beneden overleggen we even wat we doen voor de terugrit. We kunnen via kraantje lek terug (kort), of buitenom naar de zandvoortselaan (medium) of nog even door het duin naar Langevelderslag (lang). Bij die laatste optie hebben we nog een stuk flink tegenwind en dat is als je door en door nat bent geen echte verwennerij en we besluiten dus voor de middelste variant te gaan.
We zijn een paar kilometer op de zeeweg als ik op kop kom. Ik heb er zin in dus trap in een mooi tempo door. Opeens begint m'n kuit te verkrampen. Heel vreemd.. volgens mij geen enkele aanleiding voor, maar ja... leg dat maar eens uit aan je kuit. Ik moet de benen even stilhouden om zo te kunnen rekken. Voor Nico het teken om over te nemen. Hij rijdt nog geen 100 meter op kop... Lekke band. Ongelooflijk wat een pech. Op een parkeerplaats zoeken we achter een auto nog enigszins beschutting voor de wind en proberen daar de band te verwisselen. Eerst de handschoenen maar eens uit. Dan blijkt dat je toch ontzettend koude handen hebt gekregen. Nico heeft nog zo weinig gevoel in z'n vingers dat Tom en ik te hulp moeten schieten voor het verwisselen. Het lukt allemaal relatief snel, maar zo stilstaand wordt je wel erg koud. Voordat we verder gaan besluit ik nog even m'n handschoenen uit te knijpen. Ik gok dat er een liter of 4 water per handschoen uitkomt. Dat scheelt weer gewicht ;)
De motivatie om een wat groter rondje te maken is nu verdwenen en we besluiten om dan toch maar de kortste route naar huis te nemen, ook al betekent dit dat we een stuk terug moeten fietsen.
Het tempo moet wat omhoog om weer een beetje warm te worden, en dat vindt Tom geen probleem. Hij sleurt ons binnen de kortste keren naar de zandvoortselaan.
Daarvandaan gaan we weer terug richting Volgenzang. Het is behoorlijk druk met auto's en met al die regen is dat ook niet echt een pretje. Toch maar gewoon stug doorfietsen. Op het laatste stukje scheiden de wegen. Tom fietst binnendoor terug, Nico en ik vervolgen de route over de Pastoorslaan in Hillegom waar we nog even genieten van een stukje wind mee. In Elsbroek zegt Nico.. Ik denk dat ik direct onder de douche spring, misschien dat ik dan een beetje opwarm. Ik ook zeg ik... Misschien dat ik dan een beetje opdroog :P

Grtz
M