Omdat we volgend weekend de Ronde van Vlaanderen gaan rijden, en we nu het 's avonds langer licht is ook door de week kunnen rijden, werd dit waarschijnlijk een van de laatste keren dat we echt kilometers moesten maken. Tom had daarvoor een mooi rondje uitgezet.
Het zou redelijk mooi weer worden vandaag, en als ik bij het ontbijt naar buiten kijk ziet het er ook mooi uit. Wat moet je dan aan qua kleding. Kan ik al met in korte broek en dunne jas, of is het daar nog te vroeg voor. Voor de zekerheid SMS ik even met Tom en Nico. Van Tom krijg ik snel antwoord, hij heeft gisteren gefietst (weer een illegale training!) in wintertenue, inclusief handschoenen en daar was hij blij mee en doet dat vandaag weer. Hmmm, ok. Laat ik maar verstandig zijn en zijn advies volgen.
In volledig tenue haal ik Nico en Peter op en fietsen we naar Tom. Daar staan naast Tom ook Ap (oud voetbalmaatje die zelf ook meedoet aan de AD6) en Ed (collega van onze ploegleider) klaar. We vertrekken weer ouderwets richting Bennebroek, een stukje over de dijk en dan volgen we de bennebroekerweg.
Samen met Tom fiets ik op kop. De wind zou zeer matig zijn, maar dat blijkt tegen te vallen. Jammer.
We proberen een rustig tempo aan te houden. Na een tijdje komen we bij een stoplicht en blijft Tom wat langer staan dan strikt noodzakelijk. Dit omdat hij de weg niet goed kon overzien, maar als blijkt dat hierdoor Nico en Ed op kop komen, hernoemen we dit direct tot een strategische manoeuvre.
Samen fietsen ze door totdat we de andere kant van de ringvaart bereiken. Een stukje op de dijk nemen Ap en Peter de kop over. Ap zet heel stevig aan en brengt het tempo naar de 40Km/u en houdt dat een flink stuk aan. Met z'n tweeën fietsen ze een heel eind op kop.
Zo fietsen we door Oude wetering en Roelofarendsveen richting Leiderdorp.
Ik heb zo m'n bedenkingen. We hebben er pas 30Km op zitten en moeten echt nog een heel eind fietsen vandaag. Ik zou het jammer vinden als iemand zich over de kop fietst en daar de rest van de dag last van heeft. Maar wat doe je… tegen Ap zeggen dat hij normaal moet doen. Dat nooit natuurlijk. Daar zit hij op te wachten en zou ik zeker een paar weken moeten horen. Dan maar gewoon in het wiel blijven en er van uitgaan dat het voorop altijd zwaarder is dan in het tweede of derde wiel. Een stuk verder laat Peter het wiel van Ap lopen en zakt langzaam door de groep naar achter. Het zweet gutst van hem af. Altijd lekker zo aan het begin van de dag. In Leiderdorp spreekt de route niet heel erg voor zich. Ap en Ed fietsen voorop, maar je moet de route wel een beetje kennen om hier niet te verdwalen.
Tom neemt de kop en wijst de weg. Een wegopbreking gooit kortstondig wat roet in het eten, maar als blijkt dat we over de stoep toch langs de vliet kunnen komen valt ook hier de schade mee.
Langs de vliet is het lekker fietsen. Ik had verwacht dat het met dit mooie weer wel wat drukker zou zijn maar dat valt wel mee. In Voorburg verlaten we de vliet en ook hier rijden we foutloos naar de Laan van Nieuw Oosteinde die we volgen tot bijna in Scheveningen.
Ik praat even met Ap. Hij baalt ervan dat hij z'n GPS-tracking op z'n telefoon niet heeft aangezet, want dan had je mooi kunnen zien waar hij de kop overnam en wanneer hij het weer aan ons overliet. Ik leg hem uit dat ik hem wel heb aanstaan, dus dat het bewijs sowieso geleverd kan worden!
Als tegenprestatie belooft hij me wel even door de duinen te sleuren. Lijkt me een prima deal!
We volgen een iets andere route naar de watertoren in Scheveningen. We hebben weer wind tegen en het is druk met tegenliggers. Tom stelt voor om achter elkaar te fietsen en over te nemen. Prima. Ik heb de route op zaterdagavond in de Garmin gezet, en ondanks dat we nu wat anders rijden dan
ik had gepland switch ik even naar het kaartje om te zien in welke richting ik moet fietsen. Ik ga een stuk op kop fietsen en laat me na een tijdje aflossen. Ap volgt me op, met Tom in z'n wiel. Er zitten inmiddels ook wat 'vreemde' fietsers in onze groep en die maken geen aanstalten om aan te sluiten. Om ook geen gat te laten vallen ga ik bij Tom in het wiel zitten. We komen wat duinen tegen en ik zie Ap een paar keer terugschakelen. Voor mijn gevoel fietst hij nu veel te licht (iets wat ik zelf in Limburg gedaan heb denk ik) hij zit te tollen en de snelheid gaat er behoorlijk uit. Bij het volgende duintje hetzelfde ritueel. Ik zie aan Tom dat hij er eigenlijk voorbij wil gaan, maar ja.. dan moet Ap eerst afgeven. Een of twee heuveltjes verder gaat Tom er toch overheen. Ap wil natuurlijk niet zomaar door de groep heen zakken en sluit weer voorin de groep aan. Op het volgende duin kan Ap het wiel van Tom niet houden en laat een gat vallen. Ik kan niet anders dan Ap in te halen en aan te sluiten bij Tom. De andere jongens volgen. Afwisselend fietsen we op kop tot Katwijk. Op de boulevard fietsen we wat rustiger. Ap sluit weer aan en vertelt dat hij het behoorlijk zwaar had vanaf Scheveningen en ons heeft laten gaan en z'n eigen tempo is gaan fietsen.
Alsof wij dat niet gezien hadden ;) Waarschijnlijk heeft hij ook te weinig gegeten en/of gedronken. We wisselen wat ervaringen op dat gebied uit. Ap heeft in ieder geval zo'n energie-gel weggewerkt en
dat helpt wel een beetje. Hij komt zelf nog even terug op zijn opmerking over het verschil in snelheid
met hem en zonder hem op kop. "Nu kan je waarschijnlijk ook duidelijk zien waar jullie op mij moesten wachten". Ha… inderdaad.
Tussen Katwijk en Noordwijk door de duinen gaat het weer redelijk vlotjes.
Ik bespreek de toestand van Ap even kort met Tom en het kost ons enige moeite om een hele brede glimlach te onderdrukken.
Zo zie je… haastige spoed, is zelden goed!
Weer een stuk verder besluiten we te stoppen voor koffie met gebak. We zitten heerlijk op het terras en komen zo even bij. Ap twijfelt of hij nog de hele route met ons vol gaat maken. Hij is nog aan
het revalideren en wil het niet te gek maken. Dat komt hem natuurlijk op wat opmerkingen te staan over het stuk waar hij op kop fietste.. of het niet beter was geweest om het daar niet te gek te maken :)
We nemen ook de tijd om de bidons te vullen en gaan een klein half uurtje later weer onder weg.
De eerste meters vallen enorm tegen. Hoe kan je nu zo snel stijf worden?
We fietsen langs het zweefvliegveld naar de Ruigenhoek en dan achterlangs de Zilk naar Vogelenzang.
Hiervandaan fietsen we onze normale route naar het Kopje van Bloemendaal. Bij de Zandvoortselaan vindt Ap het mooi geweest en slaat rechtsaf richting huis. We zeggen gedag en fietsen door… Het kopje wacht.
Nu nog met z'n 5-en komen we aan bij het kopje. We spreken af..er overheen, en dan aan het einde linksom terug naar het begin. We gaan allemaal sterk naar boven. Ed weer voorop. Peter en ik volgen op korte afstand. Boven aan de eerste klim is er enige twijfel bij Ed en Peter of we nu direct
linksaf moesten. Ik leg uit dat het pas onderaan de heuvel is en haal de druk wat van de
pedalen en fiets richting het tweede deel. Peter heeft er zin in en knalt volle bak het tweede deel op.
Ik volg op enige afstand, zet behoorlijk aan, maar krijg geen meter van m'n achterstand af.
Is dat virtueel klimmen wat Peter doet in de sportschool blijkbaar toch niet voor niets.
Bovenop het Kopje kijk ik even waar de andere zijn. Peter zoeft inmiddels naar beneden.
Ik zet de achtervolging in en zie dat hij veel te hard gaat om tijdig linksaf te gaan.
Ik roep hem een paar keer, maar hij rijdt gewoon rechtdoor en moet keren.
We fietsen onderlangs terug naar het begin van het kopje.
Daar geeft Ed aan dat hij ook terug naar huis moet voor een verjaardag.
Hij wenst ons veel succes voor volgende week. Wij fietsen langs de hockeyvelden. Bespreken nog even de optie om ook naar huis te fietsen 'nu alle externe controle weg is' maar doen dat niet en fietsen over wat kleine hobbeltjes (wat vroeger een echte heuvel was) binnendoor naar Driehuis en het pontje bij Velsen.
Daar volgen we het noordzeekanaal waar we om de beurt op kop rijden. Dan oversteken. Langs het Houtrakkanaal gaat Tom even vol aan. We rijden rond de 40Km/u en zelfs in het laatste wiel loopt m'n hartslag nog naar de 170. Door Spaarnwoude gaat Nico op kop. Hij heeft ons de afgelopen weken vertelt dat hij (nu hij is gestopt met roken) onwijs sterk is en dat blijkt. Hij houdt het tempo er ook stevig in. Bij Badhoevedorp gaan we de dijk op. Peter neemt de kop en het tempo zo te zien zonder enige moeite over. Na een tijdje ben ik weer aan de beurt. Ik voel dat m'n kuit tegen kramp aan zit.
Ik moet goed opletten hoe ik kracht zet, maar na een tijdje heb ik door hoe ik het onder controle kan houden. Om en om fietsen we door tot aan de Cruquis.
Nico gaat het eerste stuk na het stoplicht op kop en brengt de snelheid er alvast in. Ik neem over en ga zo hard ik kan zonder in de kramp te schieten. Na een stukje geef ik af en laat me een beetje terugzakken. Ik weet niet precies wat er gebeurt, maar opeens is Tom een paar meter los. Nico tracht het gat te dichten, maar zonder succes. Nico klaagt dat hij nu weer opeens op kop zit, maar Peter blijft zitten. Ik zie dat het gaatje naar Tom te overbruggen is en kom uit het derde wiel, ga Peter en Nico voorbij en schuif vlotjes richting Tom.
Dit gaat zo makkelijk dat ik de neiging heb om er direct overheen te vliegen, maar het is zeker nog 1 a 1,5Km en dat zou te makkelijk zijn voor Tom. Dus zitten blijven en hope dat hij stuk gaat.
Tom fietst op kop echter zo hard dat het moeite kost om over deze afstand in z'n wiel te blijven.
Een meter of 100 voor het plaatsnaambordje besluit ik een gooi te wagen.
Ik schakel nog een keer op en zet volle bak aan. Vanachter Tom vandaan schuif ik naast hem.
Na een paar grote slagen heb ik nog maar 50 cm achterstand, maar deze neemt af. 40cm. 20cm.
Ik zie Tom kijken en denk een kleine glimlach te zien.
Ik kijk nog snel even naar de snelheid. Ruim 43Km/h!
Als ik weer naar Tom kijk zit ik nog steeds op 20cm achterstand en het bord 'Bennebroek' komt steeds dichter bij. De 20cm wordt weer 30, 40, 50… Jammer, ik haal het niet en laat het lopen. Volgende keer beter. Met twee armen in de lucht komt Tom door de finish.
Ik heb er vrede mee… een terechte winnaar.
Nu laten we het tempo echt zakken en fietsen terug naar huis. Thuis aangekomen blijkt er bijna 150Km op de teller te staan. Een hele rit, maar we hebben het maar weer mooi gedaan.
Volgend weekend is het in ieder geval 10Km korter, en hoe pittig kunnen die
heuvels nu eigenlijk zijn? :P