www.legendsonwheels.nl

Ons fietsweekend start deze week al op vrijdag, we gaan namelijk de tourversie van de ronde van Vlaanderen fietsen.

Met een vrij grote groep (van de legends..Tom, Henk, Ruud, John, Peter, Nico, Rene en dan gelegenheid fietsmaatjes Ton en Hans van Eijk en Michael McKay.. in totaal dus 11 man) hebben we 2 appartementen gehuurd in Brussel.

De fietsen zijn al eerder ingeleverd en zijn door Tom al professioneel in vastgezet in de bus van Copex (nogmaals bedankt!) Vrijwel niemand heeft de startbewijzen ontvangen die door de organisatie zouden zijn opgestuurd. Je vraagt je af waarom men bij een evenement waar je je al in November voor hebt ingeschreven zo lang wacht met het versturen. Een klein groepje is daarom al eerder vertrokken om reserve startbewijzen op te halen. Het is druk onderweg en doen we er al een uur over om in Leiden te komen, deze drukte houdt aan tot Moerdijk. Zo rond 8 uur zijn we in Brussel.

De mannen die de startbewijzen hebben opgehaald komen min of meer tegelijk aan. Na het verkennen van het appartement (prima, als je bedenkt dat we 40 euro pp hebben betaald voor 2 nachten) gaan we op zoek naar een Italiaans restaurant om de noodzakelijke pasta in te nemen. Helaas blijkt onze VIP status Brussel nog niet bereikt en blijkt er gewoon geen plek :)

Noodgedwongen lopen we terug naar het Chinese restaurant wat we eerder hebben gepasseerd. Daar blijkt nog wel plek. De bediening is wat terughoudend, maar het lukt ons toch om alle bami in het restaurant op te eten. Tegen het einde sluit Ton van Eijk ook aan en zijn we compleet. Vol en voldaan zoeken we ons appartement op, bewonderen we de nieuwe fiets van Ton nog even. Net voor elven begin ik sms-jes te krijgen van Ruud (lange) dat hij wil dat we naar bed gaan. Dat doen we dan ook maar snel.

Zaterdagochtend.

Het gaat beginnen! Iedereen is al vroeg wakker. Nico heeft volgens ons (en hij bevestigd dat) helemaal niet geslapen. We ontbijten zeer zeeer uitgebreid en staan om 8 uur klaar voor vertrek richting de start. Henk heeft blijkbaar ook niet goed geslapen want hij heeft met z'n slaperige hoofd niet zijn 'Legends' maar zijn tenue van RTV de bollenstreek aangedaan. Enig boe-geroep klinkt.

Eerst nog een half uurtje rijden. Vlak bij de start stuurt de politie ons de 'verkeerde' kant op. Een eindje verderop draaien we op en rijden we via een kleine omweg naar de parkeerplek die Tom al had uitgezocht. Snel de fietsen uit de bus en al fietsend de laatste voeding naar binnen werken.

Bij de start blijkt het enorm druk. In totaal verwacht men ongeveer 20.000 man en ik heb het idee dat een kwart daarvan tegelijk met ons wil starten. Heel langzaam kruipen we naar de startstreep en door naar de eerste stoplichten. Daar staan we weer minuten stil en raak ik, samen met Tom, de rest van de groep al snel kwijt. Wij denken redelijk voorop te fietsen en peddelen dus langzaam door waarbij we verwachten dat de rest ons wel inhaalt. Na een tijdje komen Ton, Hans, Michael en Henk voorbij, maar ze horen en zien ons niet. Wij blijven nog rustig door fietsen en de rest sluit aan. Wat verder staan de andere heren weer te wachten en compleet beginnen we aan het eerste stuk.

Zelfs na een paar kilometer zie je al de eerste lekke banden. Ons groepje heeft ook die pech want Michael rijdt al snel lek. Ons wordt verteld om maar rustig door te fietsen, hij haalt ons wel weer in (het is een McKay.. die van de clans en highlandgames en niet McCain van de patat). Hans blijft ook even achter. Het is ontzettend druk en de fietspaden zijn smal. Af en toe is er ruimte om iemand in te halen, maar er zijn zoveel wielrenners dat het eigenlijk ook niet zo heel veel zin heeft. De meer ervaren mannen hebben gezegd dat we rustig af moeten wachten. Na de eerste beklimmingen komt er vanzelf wat meer ruimte.

Een behoorlijk aantal kilometers is het nog vlak. Vlak voordat we bij de eerste beklimmingen aankomen is een bevoorradingspost. We besluiten vlak voor de post even te wachten op de rest. We zien ze aankomen maar ze rijden rechtstreeks de bevoorradingspost in, terwijl wij 50 meter verder staan. Snel opzoeken dus. Je kunt bij de bevoorrading een energie-reep en/of stroopwafel krijgen. Omdat je weet dat je het nodig hebt prop je het toch allemaal maar naar binnen, ondanks dat je voor je gevoel allang vol zit. Bij het vertrekken raken we elkaar weer een beetje uit het oog.

Tom, Nico en ik zijn al een tijdje onderweg (langzaam) als we gebeld worden. De rest van de groep staat nog bij de bevoorrading. Wij fietsen nog een tandje langzamer en wachten totdat we worden ingehaald. Dat duurt nog een heel tijdje. De eerste twee beklimmingen (Rekelberg en Kaperij) worden genomen. Het gemiddelde en het maximum stijgingspercentage wordt op een bordje wordt aangegeven, maar echt spectaculair is het allemaal nog niet. Het is een kwestie van je eigen ritme vinden en gewoon doortrappen tot je boven bent. Nico, Ton en ik rijden wat eerder weg na de beklimming van de Kruisberg dan de anderen en blijven vooruit tot de volgende bevoorrading. Ook daar weer een reep en een stuk banaan ingeslagen en weggewerkt. Wij hebben wat afgestoken over een grasveld, maar de anderen rijden vol de drukte in. Zwaaien en roepen om duidelijk te maken dat ze ook onze route moeten volgen helpt niet echt :) Met handsignalen lukt het ons na een tijdje duidelijk te maken dat wij weer gaan fietsen.

We gaan de kruisberg op. Niet superstijl maar wel bijna 2 kilometer lang. Bovenaan lig ik wat voor op Nico en Ton en besluit rustig af te dalen richting de volgende berg. Dat is de Paterberg, die klokt net even boven de 20%, dus een beetje op adem komen is niet gek. Je moet een drukke weg oversteken en aan de groep fietsers die staat wachten te zien gaat dat niet heel vlotjes. Ik kan nog net meerijden met de groep voor me, maar dat betekent dat Nico en Ton zullen moeten wachten.

Wat verder kom ik in de fietserfile. Ik sta voor de Paterberg. Op het bord staat 20.3%. Dringen totdat het jouw beurt is om de beklimming te wagen. Met een man of 5 draai ik de bocht om en begin aan de klim. Het is erg druk en je ziet heel veel mensen afstappen en lopen. Ik heb nog een vrij zware versnelling staan en probeer heel rustig te klimmen. Hierdoor lopen de anderen met wie ik tegelijk begonnen ben een beetje uit. Ze schreeuwen naar iedereen die al is afgestapt dat ze aan de kant moeten. Ik volg rustig. Twee uit het groepje gaan zelf ook steeds langzamer fietsen en ik loop dus weer in. Ik weet niet of ik nog veel langzamer kan gaan fietsen zonder een keer vast te lopen in de kieren tussen de kasseien. De mannen voor mij krijgen het steeds moeilijker en sturen van links naar rechts om nog overeind te blijven. Vlak voordat ik aansluit vallen ze om, maar gelukkig wel uit elkaar Ik kan er net doorheen! Langzaam (maar zeker) kom ik boven. Bovenop de berg staat iedereen uit te blazen en te wachten en te kijken of ze hun fietsmaatjes zien. Ik besluit wederom rustig door te fietsen naar de volgende berg.

Dat is de Koppenberg met max 22% en gemiddeld 11,6% wel een pittig klimmetje. Ook daar is het weer druk, maar lukt het me om fietsend boven te komen! Boven wacht hetzelfde ritueel met veel wachtende mensen en ik fiets weer alleen door. Na een vrij lange afdaling begin ik me langzamerhand toch wat zorgen te maken over de lunch. Het is ongeveer 13:30 en ik vraag me af of men achter mij niet gewoon is gestopt. Ik heb mijn telefoon al uit staan sinds de start dus dat zou kunnen. Maar even zitten in een tuintje. Na een paar minuten komt een deel van de groep aan.

Ruud, Peter, Tom, Henk en Michael hebben een andere afslag genomen en een extra lus van 13Km toegevoegd aan het parcours (met daarin de klassieke 'de oude kwaremont'. Dat was wel de bedoeling, maar ik, en ook de anderen hebben de afslag gemist. Wij fietsen dus maar door op naar de volgende beklimmingen. Er volgen een aantal stukken met kasseien. Heuvel op gaat in principe wel, maar vlak, en vooral het afdalen is eigenlijk niet te doen.

Overal om je heen zie je de bidons, fietspompen enzovoorts liggen van de enorme aframmeling die je fiets krijgt. Lichamelijk is het ook afzien. De meeste hebben last van hun handen (blaren), maar ik krijg steeds meer last van m'n nieren (tenminste, als die pijn aan in je lendenen kunnen veroorzaken). Bij ieder klimmetje of strookje kasseien zoek ik naar het vlakste stuk. Een uitrit van een huis waar een stuk asfalt ligt, een stoepje met normale klinkers, een typisch belgisch gootje.. alles beter dan over die kasseien. Ik verlies de groep waar ik op heb gewacht ook steeds uit het oog. In de afdalingen (op asfalt) maak ik de grootste achterstand wel weer goed, maar moet daar wel regelmatig voor aanzetten. Diep ademhalen begint ook pijnlijk te worden en als ik ook tijdens de afdaling moet fietsen kom ik ook niet echt tot rust. Een blik op de teller leert dat ik nog een kilometer of 50 te gaan heb. Hmmm.. misschien verstandig om maar m'n eigen tempo te fietsen. Ik heb eigenlijk ook best wel dorst en realiseer me ook dat ik m'n medicijnen nog niet heb ingenomen.. slim

Boven op de Molenberg is weer een bevoorradingspost. Ruud, Ton, Hans, John en Rene staan er al te wachten en hebben al wat te drinken gehaald. Het blijkt geen officiële maar een commercieele post te zijn. De post is niet alleen op de meest slechte positie mogelijk gezet (boven aan de beklimming, waar het altijd al druk is, maar dit er voor zorgt dat je voor het einde van de beklimming af moet stappen door de drukte), maar ze hebben ook alleen Cola en Spa Rood. Een cola-tje krijg ik na een beetje uitblazen tegen het hek nog wel naar binnen, maar m'n beide bidons zijn leeg en om die nou te vullen met Spa Rood zie ik ook niet echt zitten. Ik eet snel wat en spoel m'm medicijnen met Cola weg. Ik heb een goed uitzicht op de beklimming en zie Nico boven komen. Samen komen we verder op adem. Nico vult z'n bidon met Spa Rood en IsoStar poeder wat een wonderlijke paarse drank oplevert.

We vertrekken iets na de rest van onze groep, er schijnt verderop water te verkrijgen te zijn. Daar kijk ik maar naar uit terwijl ik probeer bij te blijven. Bij de volgende strook kasseien moet ik echt afhaken. Bij ieder hobbeltje wordt de pijn in m'n nieren erger. Zo erg dat ik eigenlijk gewoon moet janken en ik m'n best moet doen om dat niet te laten gebeuren. Misschien dat het ook iets met vochtgebrek te maken heeft. Ik moet wat drinken! Bij de kasseien zie je veel gevulde bidons liggen. Ik twijfel om te stoppen en er een paar op te rapen, toch maar niet doen… wie weet wat er in zit.
Stiekem verlang ik ook naar een oponthoud. Een lekke band of zo. Niets ernstigs, maar gewoon even een tijdje aan de kant zitten (ik weet het.. ik had ook gewoon zelf af kunnen stappen, maar dat doe je gewoon niet). Samen met Nico fiets ik verder. We komen bij een boerenterrein waar een caravan staat waar je blijkbaar ook het e.e.a. kunt kopen. Ook weer alleen frisdrank
Na enig aandringen en lang wachten kan ik ook m'n bidon laten vullen bij de boer. De verkoopster geneert zich een beetje voor de 1 euro per bidon die ze er voor vraagt, maar ik had er ook wel het 5-voudige voor gegeven. We vragen aan een paar wielrenners uit de buurt hoeveel kasseien ik nog kan verwachten. Gelukkig schijnen we dat wel een beetje gehad te hebben. Ze leggen ons ook even uit hoe de Muur van Geraardsbergen eruit ziet. Eerst een lange klim het dorp in, dan zigzaggend naar boven op een smal paadje. Bij iedere bocht kan je heel even ontspannen als je weet hoe je moet fietsen.
Nico vertrekt en ik volg in z'n wiel. Samen fietsen we de Leberg en de Tenbosse op. Dat klimmen gaat me op zich nog aardig af, gezien hoe ik me voel. De laatste kilometers naar Geraardsbergen komen eraan. Ik heb tot op heden alle heuvels op gefietst en zou het mooi vinden als ik deze ook nog pak (de laatste is wat makkelijker). In ons eigen tempo fietsen we naar boven. Het eerste stuk over het asfalt is wel lang, maar niet al te zwaar. Bovenaan draai je richting de kapel. Het paadje is echt heel smal en aardig stijl. Ik begin aan de klim en haal de eerste bocht en begin aan het volgende stuk. Op de een of andere manier denk ik dat het na deze bocht afgelopen is, misschien omdat het publiek roept.. nog 1 bochtje… maar dat is dus niet zo… Mentaal een knakje.. en halverwege het volgende stuk stap ik af.
Ik ga goed aan de zijkant staan om ervoor te zorgen dat iedereen er langs kan. Heel even kijk ik of er ruimte is… en ik zie Nico. Je kunt duidelijk zien dat hij stukken beter is gaan klimmen sinds hij is gestopt met roken. Exact op de plek waar ik sta stapt hij ook af. Hij had me niet gezien en pakt precies dezelfde plek. We lopen samen een paar meter omhoog, maar dat is eigenlijk ook geen doen. Er staat veel publiek wat iedereen omhoog schreeuwt. Wij besluiten ook weer op te stappen en fietsen de rest van de klim omhoog. Bovenop even uitpuffen. Ik baal dat ik het niet heb kunnen fietsen, vooral omdat het qua benen nog wel had gelukt, maar Nico overtuigt me dat het toch een mooie prestatie is geweest.

We stappen weer op de fiets en richten ons op de laatste beklimming. De bosberg. De percentages zijn niet al te heftig dus verwachten we dat we zonder problemen boven komen. Halverwege de beklimming spreek ik dat ook uit… "Nico…we gaan het halen!" De top van de berg is toch echt nog wel even doortrappen, maar we halen het zoals verwacht.

Daarvandaan is het eigenlijk een grote lange afdaling naar de finish. Nico gooit het grote blad er nog even op en geniet duidelijk van het inhalen van de mensen die uitfietsen naar de finish. Op de streep slaan we de handen nog in elkaar en gaan zo over de streep. We zoeken de andere mannen op die al enige tijd binnen zijn en wachten op de groep die wat extra kilometers hebben gemaakt. Een half uurtje later zijn zij er ook.

Niet iedereen schijnt genoten te hebben van dit stukje extra. Tom heeft naar eigen zeggen ook net wat te hard gefietst. Hij heeft onderweg Michael vervloekt, maar (zo zegt Michael) later werden ze weer vrienden. De berggeit schijnt zijn naam waargemaakt te hebben door grote vorm te laten zien. Of zijn uitspraak 'another one bites the dust' nu gericht was op de beklimming die hij heeft geslecht of omdat hij Tom op achterstand heeft gefietst zal wel altijd een raadsel blijven.

De gebroeders van Eijk hebben al een terras opgezocht en daar sluiten wij ons ook aan voor een lekker bakkie koffie. We wisselen verhalen uit over wat we gezien hebben. Over alle verschillende soorten tenue's en fietsen. Van carbon tot ouderwets stalen buis (met een grote fietspomp onder de horizontale stang), van racer tot stadsfiets. En ook over wat er op de fiets zat. Nederlanders, Belgen, Italianen, Amerikanen, mannen, vrouwen, dun, dik, jong, oud. Alles hebben we gezien. Als ik over m'n nieren vertel heeft de berggeit ook voor mij een scherpe opmerking…"voor jou zijn kasseien dus eigenlijk een soort nierstenen". Lekker.. een mooi teken om op te stappen en de auto op te zoeken en de fietsen in te laden.

Dan weer naar het appartement, en daar douchen en omkleden en vertrekken naar de Italiaan om daar Pizza te eten. We lopen terug en zoeken de huiskamer nog even op en trekken een zak chips open. Ook komt een fles wijn op tafel. Of die open gaat weet ik eigenlijk niet.
Tom is het zat en gaat naar bed. Dat vind ik wel een goed idee en doe hetzelfde. Voor m'n gevoel ligt iedereen een kwartier later ook in bed, maar dat kan ik mis hebben.

De volgende ochtend ontbijten, spullen opruimen, inladen en rijden. Ruud en Tom rijden voorop, en zijn zo enthousiast geworden dat het erop lijkt dat ze in een keer richting de Alpe d'Huez wilen rijden. Het lukt ons om ze te overtuigen om ons te volgen en om te keren richting nederland :)

Onderweg in de auto zijn alle pijntjes vergeten en kunnen we allemaal weer nadenken over de mooie momenten. Dat zijn er veel, daar zijn we het over eens. Er worden ook plannen gemaakt voor een mogelijk vervolg. Over een ander ding zijn we het ook wel eens… de ronde van vlaanderen.. mooi, maar nooit meer!