www.legendsonwheels.nl

Afgelopen zondag stond een extra tripje naar Limburg op het programma. Dit alles omdat Annemiek en Mandy zo nodig moesten shoppen in Maastricht. Als Tom ze dan toch moest brengen en wachten konden we net zo goed een stukje fietsen.

Nico en ik vonden het ‘lullig’ voor Tom als hij de hele tijd alleen moest fietsen en hebben onze vrije zondag dan ook maar opgeofferd voor deze shoppers ;) Om 08:00 vertrek uit Hillegom. Nog snel een bakkie koffie kopen bij de Shell. Ik besluit hem ook echt op te drinken, Nico vindt het prettiger om hem nog in de shop op de grond te gooien… een goed begin. Dan de reis naar Valkenburg. Gedurende 2,5 uur bespreken Nico en ik nog alle zaken die we hebben meegemaakt in aanloop naar de Alpe d’Huzes, alle tips die we hebben gekregen van goede en minder goede wielrenners, de progressie die we hebben gemaakt etc. Voordat je het weet zijn we in Valkenburg.
Parkeren daar leek ons lastig (en misschien betaald) en dus hebben we afgesproken om even over de Cauberg te rijden totdat we iets tegen kwamen waar we de auto goed kwijt kunnen en we koffie met gebak kunnen krijgen.

In Berg en Terblijt is de weg opgebroken, maar net op tijd zien we iets wat aan onze wensen voldoet. We kunnen zelfs achter het hotel(?) parkeren en bestellen even later koffie.

Tom doet nog een heldhaftige poging om ook een stuk vlaai te bemachtigen, maar dat wordt door de uitbater niet echt op prijs gesteld (tja… werken op zondag.. wie wil dat nou?). We praten even over de Tom’s avontuur op de Alpe, waarom hij z’n benen heeft geschoren, hoeveel werk dat was, en dat hij van Annemiek niet net boven de knie mocht stoppen.  Een klein half uur later hebben we de koffie op, fietsen van de auto en zijn omgekleed.

 
Het kan beginnen. We draaien rechtsaf en kunnen in een lange afdeling meteen lekker snelheid maken. Wat een begin! We steken over, rijden een stukje lang de rand van Maastricht en draaien dan via het plaatsje Berg naar Cadier en Keer. Nog geen 5Km gefietst (vooral afdalen) en dan meteen een behoorlijk lange klim. De herinneringen aan hoe zwaar het fietsen in Limburg ook al weer was komen meteen weer terug. Even overdenk ik wat we ook al weer op de route tegen zouden komen.

De heenweg staat vooral in het teken van het bereiken van het drielandenpunt. Die beklimming is niet mega-stijl, maar wel lang en daardoor hopen we een beetje voor te bereiden op wat we kunnen verwachten op de Alp. Met z’n drieën doorsnijden we het Limburgse landschap en bij iedere beklimming die we tegenkomen denk ik te merken dat het wat makkelijker gaat dan de vorige keer. Hier en daar komen we wat groepjes met andere wielrenners tegen en inmiddels lukt het ons om ook hier en daar wat mensen in te halen. Tom geeft zichzelf wat extra motivatie om daar waar mogelijk aan te sluiten bij een groep wat passeert en dan vlak voor de top nog even te versnellen en als eerste de top te bereiken. Nico en ik fietsen rustig in ons eigen tempo omhoog.
 
Na een tijd bereiken we de voet van de beklimming naar Vaals. Tom snelt weer vooruit en ik probeer me te herinneren hoe zwaar ik het hier de vorige keer had. Het lukt me nu een stuk beter om de hartslag onder controle te houden. Een combinatie van meer kracht, een iets zwaardere (!) versnelling kiezen en gewoon rustig blijven. Mijn afstand tot Tom blijft constant. Een wat oudere wielrenner, voorzien van een vrij zwaar verzet haalt mij in. Ik probeer me niet te laten beïnvloeden, maar als ik merk dat ook hij niet uitloopt en het later zichtbaar zwaarder krijgt  (steeds meer beweging op de fiets) kan ik het niet nalaten om in de bocht nog even uit het zadel te gaan en hem weer voorbij te steken. Een lekker gevoel!
 
Bovenop het drielandenpunt merk ik dat ik eigenlijk best wel honger heb en bespreken we waar we gaan eten. Eigenlijk te laat natuurlijk. Na een mooie afdaling eten we weer op dezelfde plek waar we een paar weken eerder ook hebben gegeten. Zoals gezegd heb ik behoorlijke honger, maar de uitsmijter was me vorige keer slecht bevallen en de tosti die ik hier had gegeten was wat te weinig. Als de super-hamburger ter sprake komt is het besluit snel genomen. We bestellen allemaal zo’n ding!

Als de eerste geserveerd wordt vragen we voor de zekerheid nog of een zo’n ding voor 1 of voor 3 personen is, wat een gevaarte. Het blijkt tocht echt voor 1 persoon te zijn, en met de bergen ketchup, mayonaise, vlees en uienringen is het niet echt een sportmaaltijd.
Ik neem een paar happen, maar wordt al snel misselijk en besluit vrijwel alleen het brood op te eten. Nico doet iets meer z’n best en komt tot de helft. Tom zit ook niet echt te genieten, maar eet alles netjes op.

 
Een half uurtje later zitten we weer op de fiets waar Tom ons motiveert door te zeggen dat ‘al het moois moet nog komen’. De route voert ons een behoorlijk stuk terug over dezelfde route.
De beklimming van de Gulpenerbergweg is de volgende die er toe doet. Vlak voor ons gaat een koppel op de mountainbike de klim aan. Tom gaat er voorbij en ik trek gelijk met de man op, de vrouw blijft wat achter. De mountainbiker schakelt terug naar een van de kleinste versnellingen en maakt een hoop toeren en haalt Tom in. Ik zie het gebeuren en moet al een beetje lachen. Tom fietst er rustig achteraan en op knalt er op de laatste honderd meter weer overheen. Ik zit er kort achter, maar te ver om de mountainbiker ook te pakken te nemen. Gezamenlijk maken we de afdaling. We kijken een paar keer om, maar zien Nico nog niet. Langzaam peddelen we verder. Een paar kilometer verder besluiten we aan het begin van een lange klim echt maar even stil te gaan staan en maar te gaan bellen. Nico is inderdaad verkeerd gereden. Als we vragen waar hij is heeft hij het over ‘Hulst’, maar dat ligt volgens ons toch echt in Zeeland. We proberen verderop weer af te spreken en beginnen aan de klim. Dat verderop afspreken lukt niet echt. Nico belt tijdens een afdaling , wanneer we aan een klim willen beginnen of op een ander ongunstig moment. Uiteindelijk denkt Nico de weg naar de Keutenberg gevonden te hebben. Tom en ik fietsen ook in die richting dus dat komt goed uit.
Na een tijdje komen Tom en ik bij de Keutenberg, geen Nico te bekennen helaas. We fietsen rustig naar de voet van de beklimming. Ik weet dat ik vorige keer na het eerste (achteraf gezien) steilste stuk vooral bezig was met afstappen en neem me nogmaals voor om dat nu niet te doen. We stemmen de versnelling nog even af en vallen de berg aan. Staande op de pedalen nemen we het eerste stuk. Dat gaat eigenlijk best wel aardig. Na een tijdje zie ik al de overgang van 22 naar 15% en neem me voor om daar pas te gaan zitten en verheug me al een beetje op de verlichting die dat moet brengen. Als de vervlakking daar is ga ik zitten en schakel terug. Het wordt wel iets lichter, maar het valt toch nog best tegen. Afstappen is natuurlijk geen optie, want voor deze revanche ben ik naar Limburg gekomen. Fietsend kom ik boven.  Dan volgt een relatief eenvoudig stuk richting Valkenburg. Weer bellen  met Nico. We spreken nu af onderaan de Cauberg. Daar had ik nog niet zo bij stil gestaan. Het was natuurlijk mooi om die berg niet direct voor je kiezen te krijgen, maar nu krijgen we hem naar ruim 100Km nog te beklimmen.
Onderaan de Cauberg zien we Nico inderdaad staan. We fietsen gelijk door. Zodra we de bocht omdraaien sprint Tom weg aangemoedigd door een hoop toeristen. Nico en ik fietsen in ons eigen tempo omhoog wetende dat de eerste plek niet haalbaar is, maar we vandaag sowieso op het podium terecht komen.
 
Bovenaan de berg zoeken we elkaar weer op en fietsen we terug naar het startpunt. Daar genieten we nog even van het heerlijke weer, drinken wat en sluiten de dag af met een enorme aardbeien sorbet en het luisteren naar de shoppers (waar het allemaal om begonnen was).

Heerlijk!