www.legendsonwheels.nl

Soms zeg je toe iets te doen omdat je denkt dat het verstandig is, maar als de dag nadert begin je daar dan steeds meer aan te twijfelen. Dat is ongeveer hoe ik toeleefde naar de Classico Boretti. In november hebben we ons opgegeven voor langst mogelijke afstand (160Km). Ik was zelf toen ook echt in de veronderstelling dat het nodig was om die afstand in de benen te krijgen. Inmiddels met de nodige kilometers en lange tochten in de benen moet ik zeggen dat ik eigenlijk niet zoveel zin heb in zo'n lange tocht. Aan de andere kant heb je toegezegd iets te gaan doen, je weet ‘opgeven is geen optie’ en eenmaal een uitdaging aangegaan dan moet je het ook afmaken.

Met een behoorlijke selectie van de 'Legends On Wheels' (alleen de berggeit en de familie Schoone ontbreken) vertrekken we om 07:30 naar Amsterdam. Het is nog heerlijk rustig op de weg totdat we bij Sloten komen. De hele afslag staat stil en vol met auto's met racefietsen op het dak, in de bus etc. Onderaan de afslag besluiten we niet aangegeven route te volgen (er zou voldoende parkeergelegenheid zijn), maar rechts af te slaan en zelf een plekje te zoeken. Snel de fietsen van/uit de auto, laatste eet en drinkgerei bij je steken en een stukje fietsen naar het Velodrome om het startbewijs en andere goodies op te halen.

Hoe dichter we bij het Velodrome komen hoe drukker het wordt. Het laatste stukje staan we met z'n allen met de fiets in de hand in de file om te proberen om op het terrein te komen. Henk en Tom splitsen zich af. Ik neem de startnummers van de anderen mee terwijl zij op de fietsen letten. Binnen heerst er een lichte vorm van chaos.

Waar moet je heen voor je startnummer,  moet je het wielershirt (wat je krijgt als onderdeel van het pakket) nu voor of na de ronde ophalen etc. Waarom hebben ze die startbewijzen niet gewoon opgestuurd eigenlijk? Is er dan niemand die vermoedde dat 6000 man alles af te laten niet echt het meest efficient was. Anyway.. Tom kom ik in de rij nog tegen, we spreken af om de shirts na de ronde op te halen. Puun zie ik echter niet meer en die komt dan ook (wel een tijd later dan de rest) met het shirt reeds in de hand aangefietst.

Dan maar vertrekken.
Ook hier nog erg druk en valt het niet mee om normaal door te fietsen. De route voert eerst een stuk door Sloten en vervolgens langs de dijk. Dit aan de andere kant van waar we normaal fietsen, en goed om te weten dat hier ook best een mooi fietspad ligt. Even later komen we voor ons bekend terrein. We fietsen door Halfweg richting Spaarnwoude. We volgen de meute, maar naar enige tijd begint m'n Garmin te piepen, we zouden 200meter meer naar links moeten fietsen. Ah.. hier is (of was) de eerste splitsing tussen de verschillende afstanden al en wij moeten naar de Spaarndammerdijk. Gelukkig hoeven we niet terug, maar kunnen we een doorsteek maken naar het dijkje. Daar hebben we ook direct een vrije baan en voeren het tempo, met wind in de rug lekker op. Dit gaat zo lekker door totdat we Zijkanaal C moeten oversteken. De brug is open. Gelukkig al wel enige tijd zodat we niet heel lang hoeven te wachten voordat hij weer dicht gaat, maar het betekent ook dat er heel veel fietsers op een hoopje voor ons staan. De volgende kilometers zijn dan ook lastig. De fietspaden zijn niet al te breed en we moeten dan ook goed opletten waar je weer een paar mensen kunt inhalen. De route voert ook over de klim/ski/slee-heuvel. Die heeft iedereen ongetwijfeld wel eens zien liggen vanaf de weg, maar met de fiets had ik deze nog nooit beklommen. Ook nog best een leuk heuveltje om mee te nemen. We fietsen verder en draaien richting Velsen om daarvandaan richting het Kopje van Bloemendaal te fietsen.

Er is zelfs de mogelijkheid om een tijdmeting te doen. Ruud en Puun gaan lekker hard omhoog. Tom, Boom en Nico lijken geen interesse te hebben. Ik twijfel, maar ga toch ook maar over de matten aan het begin en probeer Ruud en Puun te volgen. Het kopje stelt niet zo heel veel meer voor, en ik volg Puun op korte afstand. Ruud is al verder weg. Rechts bovenaan het eerste klimmetje ligt de finishmat. Puun rijdt links van een man die op het laatste moment besluit (naar links) uit te wijken om niet over de mat te hoeven en kan daardoor zelf ook niet over de mat. Ik kan er wel overheen maar wordt blijkbaar niet geregistreerd. Ruud blijkt overall op de 57e plek uit te komen. Keurig!

Dan verder langs de zeeweg richting Zandvoort. Daar is niet alleen een verzorgingspost maar ook de mogelijkheid om een tijdrit te rijden over het Circuit. Helaas zijn we door het oponthoud bij de start en de open brug nu net te laat. De verzorgingspost is ook erg druk en dus besluiten we om door te fietsen naar Langevelderslag om daar koffie met gebak te gaan eten. Op het duinpad is het ook druk. Inhalen moet voorzichtig gebeuren en is lastig. Na een paar groepjes is Nico gelost. Omdat er bij Langevelderslag genoeg gelegenheid is om aan te sluiten rijden we maar gewoon door. Puun rijdt voorop en houdt het tempo, daar waar het kan, hoog. Er staat behoorlijk wat wind, en het kost mij moeite genoeg om het tweede wiel te houden. Zeker na het inhalen van een groepje is het dan zaak om snel aansluiting te vinden omdat je anders zelf al het zware werk moet doen. Bij iedere inhaalmanoeuvre verliezen we weer iemand wat er voor zorgt dat ik op het laatste stuk alleen bij Puun in het wiel zit.

Bij Nederzandt (Langevelderslag) gaan we even lekker zitten en komen we Marc (?) tegen. Ik ken Marc verder niet, maar dit blijkt de zwager van Mike (een oude 'voetbal' legend) te zijn. We genieten van het uitzicht, koffie en het gebak. We vragen ons af of Mike inmiddels op de fiets korter kan draaien dan te voet. We vervolgen de weg. Via Noordwijk, een slinger terug naar Noordwijkerhout en Voorhout komen we in Warmond, we fietsen op met een leuk groepje waarmee we samen een mooi pe-LOW-ton vormen. De groep bestaat denk ik uit een man of 25. Wat is dit lekker fietsen. Na enige kilometers komen we op een wat bochtiger stuk. Ik had het al wel eens van anderen gehoord, maar nu blijkt inderdaad dat het dan achterin best lastig is. Ik moet remmen voor de bocht, maar de groep voor je is al weer aan het versnellen na de bocht. Dit harmonica-effect zorgt ervoor dat er na de bocht iedere keer een gaatje ontstaat. Dat moet je dan in je eentje dichten en nog best wel even doortrappen. Als je pech hebt bij het inhalen van een langzamere fietser ben je zo gelost en kom je op een onoverbrugbare achterstand. Nico heeft die pech en moet lossen.

Na een tijdje hebben we dat door, laten ons uit het peloton terugzakken, hergroeperen ons en fietsen dan weer verder. We volgen een stuk de A44, kruisen de ringvaart en in gaan in een grote boog via Abbenes naar Oude wetering zelf de ringvaart op. Na 10Km kruisen we (dit keer onderlangs) de A44 en kijken naar het trappetje wat we ook hadden kunnen nemen en 20Km had kunnen uitsparen. Maar langs de ringvaart is het mooi fietsen. We rijden in een dubbele waaier (2*3 man), met flinke snelheid, kort op elkaar, allemaal hetzelfde tenue. Ik ben er van overtuigd dat mensen die ons hebben zien fietsen er 's avonds onder het genot van een kopje koffie of glaasje rose nog eens met elkaar over hebben… wow, die dubbele waaier die we vanmiddag zagen, dat was een mooi gezicht he!

We volgen de ringvaart tot in Lisse alwaar we de doorsteek maken naar de Leidsevaart. Net aan het begin van de Leidsevaart is een verzorgingspost waar we de bidons kunnen vullen en een banaantje kunnen eten. We volgen de Leidsevaart waar Nico het zwaar begint te krijgen. Hij heeft moeite om het tempo te volgen. Om de beurt stellen we voor dat Nico voorop gaat fietsen, of in ieder geval voorin. Als Puun dan voor hem gaat rijden om hem zo ook uit de wind te houden zou dat goed moeten gaan, maar langzaam kruipt de snelheid weer omhoog totdat het teveel is voor Nico en het lijntje breekt.

Door Heemstede, Schalkwijk en het Haarlemmermeerse bos houden we dat riedeltje zo vol. Op de IJweg en vervolgens langs de 5e baan bij Schiphol wordt het Nico echt wat teveel. Er moet even wat rustiger gereden worden. Gelukkig hebben we nu even de wind schuin van achteren dus blijven we nog ruim boven de 30Km/h. Aan het einde van de 5e baan draaien we terug naar de ringvaart om die via Halfweg naar Sloten te volgen. Het laatste stuk staat de wind recht op de kop. Iedereen voelt de kilometers in de benen, maar Puun fietst stug verder. Wij zwoegen achter hem aan. Ik begin die laatste kilometers ook last te krijgen van m’n kuiten. Ik voel dat ze tegen kramp aanzitten, maar dat verkrampen gaat zo langzaam je, door hier en daar even je benen te strekken het weer uit kan stellen.

We wachten weer even op Nico die op z’n tandvlees het laatste stukje vol maakt. Tuurlijk zeg ik... gewoon uitfietsen!  Tom antwoord.. Nou dat uitfietsen is behoorlijk overgewaardeerd als je het mij vraagt! Ik denk dat Nico dat met hem eens is!

Met de complete groep fietsen we het laatste stukje door Sloten terug naar het Velodrome waar nog een pasta-party op ons staat te wachten. We parkeren de fietsen in de bewaakte stalling (goed geregeld) en gaan naar binnen. De pasta-party blijkt een patatbakje vol met penne te zijn, maar na zo’n dag fietsen smaakt pasta met een cola ook gewoon prima. Ook nog snel even de klassieke wielershirts opgehaald. Een klein half uurtje later zijn we alweer onderweg naar de auto waar we ieder onze eigen zaken regelen. Nico en ik rijden terug over de A4 waar we bij de BurgerKing nog stoppen voor een lekker aarbeien ijsje. Zo’n sunday is natuurlijk geen sorbet, maar hij is wel erg lekker en welverdiend. Een prima manier om zo in het zonnetje deze fietsdag af te sluiten.

Nog 1 maand, dan is het zover!