www.legendsonwheels.nl

Deze woensdag hebben we, na vele individuele tussentijdse trainingen, eindelijk weer eens een redelijke groepstraining. John, Peter, Rene en ik  verzamelen bij Nico. Als we Elsbroek uitfietsen stel ik voor om dezelfde route aan te houden die ik vorige week zaterdag met John heb gefietst (sorry, niet over geblogt), maar we gaan blijkbaar Tom nog ophalen. Leuk natuurlijk, maar dan fietsen we ook min of meer langs het huis van John en dus wel wat vreemd dat hij dan niet naar Tom is gefietst… het zal wel :)

Veel tijdverlies om Tom op te halen is er niet, hij staat al aan de kant te wachten en we kunnen dus gelijk door en steken binnendoor richting de Leidsevaart/Vogelenzang. Twee aan twee fietsen we over de Vogelenzangseweg. Als we nog op het fietspad fietsen zien we een grote groep met wielrenners voor ons fietsen. Het merendeel fietst op de weg wat blijkbaar aanleiding voor Tom en Rene is om plots ook over te steken en ook op de weg te gaan fietsen.

Een stuk verderop (waar we normaal altijd oversteken) rijdt de rest van onze groep achterop wat van de andere wielrenners. Het oversteken kost niet heel veel tijd, maar we zitten wel achter die andere groep. Tom en Rene rijden inmiddels vooruit. Na enige tijd besluiten we, ondanks dat er best nog wel wat verkeer is op de Vogelenzangseweg de groep toch maar in te halen. Als we aansluiten bij Tom en Rene blijkt daar nog 1 dappere wielrenner uit de andere groep voorop rijdt. Ze zitten rustig in het wiel en wij sluiten aan. Een paar minuten later sluit de grote groep die wij hebben ingehaald weer achteraan. Een signaal voor ons om te versnellen. Niet veel verder verlaten we de Vogelenzangseweg en pakken het fietspad op de Boekenroodeweg. Aan het einde moeten we links, maar de andere groep heeft de snellere route over de weg genomen en rijdt bij ons aan de binnenkant. Het is compleet onduidelijk of ze net als wij linksaf willen en wij komen dan ook min of meer tot stilstand.

Op de weg naar Elswout rijden wij weer voorop en gaan tegen de 40Km/h. De groep achter ons valt langzaam uiteen. Zo fietsen we naar het kopje van Bloemendaal. Ik vraag nog even wat de bedoeling is. Veel meer dan “een zooitje keren er overheen” krijg ik niet te horen. Of een “zooitje” 5, 10 of 20 keer is wordt niet duidelijk.

Ik besluit te proberen een tempo aan te houden waarmee ik een keer of 20 omhoog zou kunnen. Nico stelt voor om bovenaan de beklimming direct linksaf te slaan om zo een makkelijke afdaling te hebben en zonder al te veel gedoe weer aan de voet van het kopje te komen. Op de eerste meters van de beklimming wordt al direct haantjes gedrag zichtbaar. Peter, John, Tom en Rene gaan heel hard naar boven. Ik probeer m’n eigen tempo aan te houden. Boven aan de klim blijkt de rest niet linksaf te gaan, maar gewoon rechtdoor te fietsen. Tja, wat doe je… ik fiets er maar gewoon achteraan. Aan de andere kant dalen we af en ik zie de mannen voor mij nog net linksaf gaan. Nico ligt nog wel een stuk achter mij dus ik ga flink in de remmen zodat hij kan zien dat we hier linksaf zijn gegaan. Opeens is de rest van de groep weer terug. Blijkbaar besloten om deze kant dan nog maar een keer te beklimmen en niet om het kopje heen te fietsen. Nico heeft dit eerder door dan ik, en daardoor zit ik nu opeens stijf achteraan. Geen probleem als je je eigen tempo wilt fietsen, maar ik merk toch dat ik de neiging heb om te proberen wat in te lopen. Bovenaan de beklimming blijken we nu wel te draaien. Afdalen en opnieuw beginnen. Na een keer of 5 gaan we terug naar de andere kant en begint hetzelfde spel. Er zijn heel veel wielrenners aan het trainen en de tweede of derde keer gaat een vrij jonge groep met ons mee naar beneden en beginnen aan de beklimming. Daar zit een meisje bij wat het ons nog behoorlijk moeilijk maakt. Zonder echt wat te zeggen zien John en ik dat ze bij ons weg wil rijden en dat willen we natuurlijk niet zomaar laten gebeuren, maar dat kost behoorlijk wat moeite. Nooit toegeven natuurlijk. Als we deze beklimming ook weer 5 keer gedaan hebben steken we door richting het strand.

Tom op kop. Peter blijkt wat moeite te hebben om z’n etenswaren open te krijgen en haakt wat af. We laten het tempo even varen totdat hij weer een beetje aangesloten heeft. Nico neemt de kop over. Na korte tijd komt Tom weer van achteruit naar de kop, en brengt het tempo weer omhoog. Nooit van een carrousel gehoord? Op de boulevard rijdt John op kop. Hij fietst onnoemelijk hard (iets wat ik afgelopen zaterdag ook al opmerkelijk vond). Misschien dat deze fiets hem toch beter ligt? Na het centrum, door de rest van Zandvoort blijft het tempo hoog. Ik vind dit een heel vervelend stuk omdat je continue in de gaten moet houden of een automobilist niet onverwacht een parkeerplek in of uit wil rijden, maar Rene wil blijkbaar zo graag naar het duinpad dat hij de auto’s voor zich min of meer opduwt.

Op het duinpad maken we echt snelheid. Na een paar wisselingen komt John op kop en die heeft er (wederop) zin in. Kilometers lang blijft hij alleen op kop. Ik zit in z’n wiel en merk langzaam dat het moeilijker wordt, maar John geeft geen signalen dat hij wil afgeven. Op een gegeven moment krijg ik de opdracht van Tom om over te nemen en het gat met een andere fietser te dichten. Mooi… Een stuk verder hebben we hem te pakken en bovenop de heuvel geef ik over aan Tom en zak rustig door naar achteren.  Tom dicht het grootste deel van de afstand met het volgende groepje voor ons, maar het duinpad lijkt te kort voor de laatste 30 meter. Rene ziet dat echter anders en sprin(g)t uit het 3^e wiel langs alles en iedereen op zoek naar de andere groep. Dat Peter daardoor flink moet uitwijken heeft hij volgens mij niet door.

Door de duinen fietsen we on-gegroepeerd naar beneden. Richting het zweefvliegveld proberen we weer een rijtje te vormen. Nico gaat op kop, ik zit in het tweede wiel. We zijn net begonnen of Peter komt buitenom voorbij. Ik ga maar met hem mee om Nico heen, maar vind het wel weer zo’n rare actie die ik niet echt kan verklaren. Een stuk verderop neem ik de kop over van Peter, en als ik mijn meters op kop weer gemaakt heb en me terug laat zaken zie ik dat Nico het van mij overneemt. Nu snap ik er niets meer van. Tijdens het terugzakken kijk ik Tom even in de ogen en krijg een blik van “ik snap het ook niet”.

Bij de Ruigenhoek krijgen we de volgende groep in het zicht. Ik ben met wat achterstand door de bochtjes gekomen en moet flink aan de bak om het gaatje dicht te rijden. Wat een onrust.
Vanaf de Zilk richting Hillegom besluit Tom nog even wat tempo te maken. Dit keer zit ik er kort op en kost het me niet al te veel moeite om bij te blijven. Bij de Leidsevaart haakt Tom af en fietsen we door richting de Wilhelminalaan. Twee wielrenners blokkeren onze doorgang en vlak voor de rotonde moet we de snelheid loslaten.

John denkt daar anders over en pakt de rotonde over de weg en denkt een beslissende voorsprong te pakken in de laatste kilometer. Rene en Peter volgen en ik kom ook goed door de bochten heen. Voor dat John het door heeft zitten we in zijn wiel. Onverstoorbaar fietst hij volle bak door. Ter hoogte van de Zanderij lijkt John pas door te hebben dat hij niet alleen is. Het mentale tikje wordt hem teveel. Rene neemt de kop over. Bij het molenduintje komt Peter er overheen. Er is niet veel tijd meer en ik besluit met hem mee te gaan. Het linkeballen is me goed bekomen wat ik kan in een keer doorfietsen naar de kop en de virtuele eindsprint winnen (sowieso makkelijk als je zelf kunt bepalen waar de eindstreep ligt) en de rit besluiten.

Samen met John en Peter drinken we nog koffie bij Nico en bespreken we de komende weken. Het wordt spannend. Nog iets meer dan 2 weken en dan zit het erop!