www.legendsonwheels.nl

Zo, daar is hij dan. Het eerste blog voor ons tweede jaar Alpe d’HuZes.

Na de afgelopen maanden veel in klein comité te hebben gefietst lijkt het erop dat we deze zondag weer eens vrijwel compleet zijn. We hebben om 10-uur afgesproken bij Tom. Nico pikt mij 10 minuten eerder op en samen fietsen we die kant op. Tegen de wind in.

Bij Tom pikken we (naast Tom zelf) John, Ruud en Rene op en zetten we koers richting Langervelderslag. We hebben afgesproken om het eerste stuk rustig aan te doen. Dat gaat redelijk makkelijk aangezien we vooral de wind in de rug hebben. Via de Leidsevaart richting de Zilk en slalommen we via de Ruigenhoek langzaam maar zeker richting de duinen. Als we onderaan de duinen arriveren hebben we al een paar groepjes ingehaald waarvan er een paar hebben aangepikt. We fietsen de duinen in en moeten natuurlijk weer klimmen. Dat valt tegen.
Het fietspad ligt er slecht bij. Overal ligt zand en losse stenen en het is dus goed opletten geblazen.

Bij Langervelderslag willen het duinpad op. Er blijkt echter een hardloopwedstrijd aan de gang te zijn en dus moeten we even wachten totdat de hekken worden weggehaald. De wind komt nu vol van voren. Tom gaat op kop en begint rustig. We zijn eigenlijk net onderweg als we worden ingehaald door een grote groep die een paar kilometer per uur harder gaan.
Aanpikken dus. Ik zit samen met Nico achterin de groep en verbazen ons over de tempowisselingen. De snelheid varieert tussen de 24 en 31 km/h. Na een tijdje laat een van de mannen die op kop heeft gefietst zich terugzakken en komt een praatje maken. Hij wil wat weten over de Alpe d’HuZes wat ik natuurlijk graag vertel. Nico vertelt dat hij het zwaar heeft. Hij was van de week al niet helemaal lekker en voelt deze eerste kilometers al behoorlijk in de benen. Ik moedig hem aan om wat dichter tussen de andere te gaan fietsen zodat je hij wat meer uit de wind komt te fietsen. Ergens halverwege gaat het tempo in de groep opeens weer omhoog. Nico en ik moeten het duin nog over terwijl de rest naar beneden aan het versnellen is. Er valt een gaatje. Ik probeer Nico weer terug te krijgen naar de groep, maar die wind valt behoorlijk tegen.
Ik zit behoorlijk in dubio. Achter mij wordt de afstand naar Nico steeds groter, echter voor mij neemt de afstand naar de groep ook steeds verder toe. Ik besluit toch nog maar even op Nico te wachten om samen verder te fietsen totdat de anderen doorhebben dat ze ons missen. Nico heeft echter genoeg gehad en geeft aan vanaf Zandvoort terug te willen fietsen.

Voor mij het teken om de achtervolging in te zetten. In Zandvoort zie ik dat Ruud op me wacht. Behoorlijk buiten adem sluit ik aan en probeer het wiel te houden. Weer wat verder komt Tom ook helpen om mij uit de wind te houden. Het voelt alsof we proberen om mijn achterstand van een paar honderd meter binnen een kilometer goed te maken. Als we bij het circuit oversteken zitten m’n benen vol. Ik geef bij Tom en Ruud aan dat ik het mooi vind en de poging om iedereen in te halen staak. Tom haalt de andere mannen terug uit de groep. Gezamenlijk fietsen we richting het einde van de boulevard en krijg ik even de tijd om bij te komen.
Richting Bloemendaal gaat het tempo al weer lekker omhoog. Ik probeer wel gewoon m’n beurt op kop mee te draaien, maar geef al wel snel over.

Een paar minuten later komen we aan bij het kopje. Pffewww, daar ben ik eigenlijk nog niet aan toe. Ik laat de mannen maar gewoon hun ding doen en probeer m’n eigen tempo te fietsen. Ik kom wel als laatste boven, maar het valt me niet eens tegen.
Vanaf het kopje fietsen we richting het Noordzeekanaal. Eerst nog even over de Duin en Kruidberg. Na die uitdaging hang ik achterin de groep en probeer ik een beetje op adem te komen en wat te drinken. Rene gaat echter op kop en heeft hele andere ideeën. Moet zeker op tijd thuis zijn. Van binnen vloekend hang ik in het laatste wiel.

Bij het noordzeekanaal moeten we even wachten bij het stoplicht. Een klein brommertje vertrekt gelijk met ons. Tom en Rene springen in het wiel en laten zich meevoeren. Ruud, John en ik nemen om beurten de kop en buffelen onszelf door de wind. Een stuk verder staan Tom, Rene en de brommer voor het stoplicht. Net als wij aankomen springt het licht op groen. Ik wacht niet en maak alvast snelheid. Des te makkelijker moet het straks zijn om aan te haken. Het duurt echter best lang voordat dat brommer voorbij komt. Tom en Rene zitten weer in het wiel en moedigen mij aan om ook mee te komen. Het snelheidsverschil is maar een paar kilometer per uur. Ik kan wel even aanhaken, maar het gaat niet van harte, en moet na een paar honderd meter alweer besluiten om te lossen. In hetzelfde groepje als voorheen fietsen we verder. Om beurten op kop lijkt het alsof de afstand met de brommer ongeveer gelijk blijft.

Bij de Houtrak wachten Rene en Tom op ons. Voordat we echt aansluiten werk ik snel een banaantje naar binnen. We beginnen weer in een rustig tempo, maar dat gaat Tom blijkbaar niet hard genoeg. We moeten zo voor de wind blijkbaar boven de 40 km/h fietsen.
Bij Zwanenburg blijkt de spoorweg afgesloten en kunnen we niet oversteken. We vinden met wat moeite een nieuwe weg en komen uiteindelijk weer langs de ringvaart uit. Tom weet een nieuwe weg met hele hoge/steile bruggetjes en scherpe bochten. Na iedere bocht moet je weer vol aanzetten want het gaat nog steeds hard. Ik ben blij als we uiteindelijk weer op de ringvaart, en dus zonder tempowisselingen rijden. We nemen om en om de kop tot aan de Cruqius. Bij de stoplichten gaat het rommelig. Een deel steekt over, ik twijfel en ga ook, Ruud blijft achter.

We fietsen rustig richting Bennebroek. Tom en ik nemen de kanshebbers voor de eindsprint nog even door. Tom voelt zich heel goed, maar wil nog even wachten op Ruud. Ik sluit aan bij Rene en John die al een stuk voor ons rijden. Met nog een paar honderd meter voor de virtuele finish zie ik dat Tom en Ruud nog best wel een eind achter ons zitten. Ik probeer Rene en John zover te krijgen dat we een eindsprintje doen en daarmee Tom de kans ontnemen, maar daar hebben de mannen geen trek in. Ik spreek met Rene af dat we over de dijk doorfietsen richting Hillegom. Ook rustig fietsend gaan we eerder dan Tom over de virtuele finish. Provocerend ga ik rechtop zitten, trek m’n shirt recht en ga met de handen in de lucht over de streep. Lachend roept Tom… ik ben geflikt!!

Als ik uitleg dat wij over de dijk doorfietsen ziet hij opnieuw perspectief en zegt dat hij doorgaat en dat we daar opnieuw afsprinten. Direct na de Bennebroekerbrug maakt hij tempo. Rene, Ruud, John en ik zitten in z’n wiel. We zoeven over de smalle fietspaadjes naast de wegversmallingen. Het tempo gaat steeds verder omhoog. Ik praat even met Ruud, het is zijn eerste tochtje sinds hij een paar weken geleden is gevallen. Dat je toch wat trainingsarbeid mist is te voelen in de benen. Bij de spieringenweg geeft Rene aan dat iemand anders het tweede wiel moet nemen. John en Ruud reageren niet, dus maak ik het sprongetje vanuit het laatste wiel. Ik heb het gevoel dat de rest achter blijft maar heb geen tijd om om te kijken.

Ik zit nu al enige tijd bij Tom in het wiel. Hij is, zonder om te kijken, nog steeds tempo aan het maken. We fietsen inmiddels 47 of 48 Km/h. Vlak voor het bordje Beinsdorp kijkt hij glimlachend om en laat een paar slagen lopen. Ik ben niet gek en ga niet op kop. We schakelen allebei en versnellen als Tom roept ‘daar gaan we Maup’. Even gaat het gelijk op, maar als ik zie dat Tom langzaam uitloopt geef ik het eigenlijk al op. Met bijna 52Km/h op de teller gaan we over de finish. Tom een paar meter vooruit en de terechte winnaar. Als we op de brug omkijken zijn de anderen nog ver weg. Ik krijg de complimenten van Tom. Dat, en een kleine glimlach als ik zeg… weer de hele weg zitten te linkeballen ;)