Afgelopen vrijdag hadden we het eerste, en tevens het laatste pokerkampioenschap van de 'Legends On Wheels'.
Onder het genot van de bekende hapjes (bedankt Annemiek) en drankjes (bedankt Tom) werd er veel gepraat en gelachen, en hier en daar ook een kaartje gelegd. Niet iedereen was even goed voorbereid. De briefjes met de kaartcombinaties hebben grif aftrek. Hier en daar wordt 'verbied' geroepen en zitten mensen tijden lang met hun duim op de rand van de tafel.
Na een tijdje wordt het spel steeds serieuzer. Als Tom sigaren begint uit te delen (die overigens prima zijn te gebruiken als alternatief voor vochtvreters) wordt het spel serieuzer. Na ongeveer anderhalf uur wordt er voor het eerst gewisseld. De beste van de ene tafel wisselen met de slechtste van de andere tafel. Weer anderhalf uur verder herhaald dit zich nog een keer.
Na de eerste ronde zit ik bij de winnaars. Lekker doorschuiven dus.Bij deze tafel heb ik minder geluk. Ik krijg keer op keer slechte kaarten. Als ik dan een keer een goede hand heb gaat niemand mee en zo win ik vrijwel niets. M'n stack slinkt langzaam weg. Als ik een redelijke openingshand heb probeer ik de inzet al wat vroeger op te krikken. Met een raise lukt het om de inzet op 50 p/p te brengen. Als de flop gevallen is blijft er van mijn aardige openingshand heel weinig over. Het is een flop waar niemand echt iets aan kan hebben. Desondanks verhoogt Boom met 400 en zet de pot onder druk met zijn overduidelijke bluf-move. De anderen aan tafel twijfelen ook, maar als je nu meegaat kom je er niet meer onderuit en ga je straks 'All-in'. Zo te zien zijn de kaarten daarvoor niet goed genoeg, want iedereen legt z'n kaarten weg. Ik blijf als laatste over en overdenk m'n opties. Mijn beste hand ligt voor 90% op tafel, de kans dat Boom iets beter heeft is dus ook zeer groot. Aan de andere kant weet ik ook zeker dat hij bluft. Nu ook je kaarten wegleggen betekent dat hij daar zonder z'n kaarten te laten zien mee wegkomt en dat ik dat gedurende de feestdagen hier en daar nog wel eens aan herinnerd zal worden. Lekker vooruitzicht! Tegen beter weten in ga ik voor de dood of de gladiolen en ga 'All-In' en wacht op de resterende kaarten.
Even later is de hand gespeeld en kan ik op m'n gemak zorgen dat iedereen wat te drinken krijgt en even bij de andere tafels kijken. Weer wat later wordt er opnieuw gewisseld. Ik ga weer terug naar m'n originele tafel en speel nog wat leuke potten. Na een uurtje hebben wij het wel gezien en ronden af.
Alleen aan de finale tafel wordt nog gespeeld. Rene Schoone, z'n maatje Thijs, de broers 'Bolle' en 'Lange' van Lierop, Boom, Daan (zoon van de Kale broer) zitten geconcentreerd te spelen. Na een paar potjes blijven alleen Rene, Boom en Daan over. Tom klimt op de trap en kondigt aan dat er nog 5 minuten te spelen zijn. Rene heeft een behoorlijke achterstand en moet grof spelen om nog een kans te maken. Boom en Daan laten zich niet gek maken en laten beschuldigingen rondom tijdrekken van zich afglijden. Er moet nu eenmaal zorgvuldig gespeeld worden. Na wat gekkigheid wordt toch weer serieus gespeeld. De inzetten lopen op. Boom gaat eraan.
Rene en Daan spelen het laatste spel. Het is spannend tot op de laatste kaart, iedereen staat om de finale tafel heen. Rene trekt aan het kortste eind. De kaarten vallen ten gunste van Daan Warmerdam. Hij is dan ook de Winnaar van het open Legends On Wheels Poker Kampioenschap 2011
De avond is met het bekend worden van deze winnaar nog lang niet voorbij. Sommigen switchen naar een ander kaartspel, anderen praten gewoon rustig bij met kerels die ze al tijden niet hebben gezien. Weer anderen draaien een muziekje. Zo wordt de avond langer en langer.
Zondagochtend natuurlijk weer gewoon een rondje fietsen.
Tom moet op tijd terug zijn en dus fietsen we (Tom, Rene en ik) naar het kopje van Bloemendaal.
We gaan eerst richting Vogelenzang. Het weer valt alles mee. De voorspellingen waren dat het heel erg zou regenen, maar behalve wind (waarom staat er toch altijd wind?) is het best goed te doen. We fietsen met een redelijk tempo over de vogelzangseweg. Eerst Tom en daarna Rene op kop.
Bij Heemstede steken we de Zandvoorterweg over en vervolgens onze weg richting Aerdenhout. Ik ga op kop. Bij Elswout neemt Tom het over en zo gaan we weer verder richting Overveen. Het laatste stuk richting Bloemendaal vindt Rene het blijkbaar nodig om heuvel op nog wat extra tempo te maken. Ik wil nog niet lossen en probeer het wiel dan ook te houden, maar dat valt niet mee. Ik steek de Kleverlaan wat slimmer over en kom daardoor weer op kop en houdt dat vol tot aan het begin van de beklimming van het kopje.
Het duurt veel te lang voordat m'n hartslag zakt en daardoor begin ik met een veel te hoge hartslag aan de beklimming. Ik voel de pap in m'n benen en probeer er maar het beste van te maken. Dat valt echt niet mee. Rene en Tom rijden heel gemakkelijk naar boven en ik moet uit het zadel om te proberen nog iets van tempo te houden. Meer dood dan levend kom ik boven. Tom en Rene doen overduidelijk rustig aan, maar ik heb niets over om het kleine gaatje op het vlakke tussenstuk dicht te rijden. Ook na het tweede deel van de klim lig ik dus ver achter. Onderaan buigen we af richting Zandvoort. We gaan weer door de duinen en ik probeer dicht achter Rene te blijven. Tom houdt het tempo redelijk constant. Na een tijdje laat Rene zien dat het hem niet hard genoeg gaat. Hij gaat Tom voorbij en zet lekker aan. Ik moet echt volle bak trappen om in z'n wiel te komen en te blijven. Op het vlakke lukt dat aardig, maar heuvel op zet Rene nog eens extra aan en dat mijn hartslag tot ongekende hoogtes stijgen. We komen steeds dichter bij het strand en de kracht van de wind neemt steeds verder toe. Net als ik de pijp aan Maarten wil geven en wil laten lopen geeft Rene af en zit ik opeens op kop. Ik probeer een snelheid en versnelling te vinden waarin ik mezelf niet nog verder opblaas, maar het valt me niet mee en de snelheid zakt onder de 25Km/h. Na een tijdje komen Tom en Rene weer voorbij en sluit ik weer aan. We rijden nu op de boulevard en zouden wind in de rug moeten krijgen. Zo voelt dat nog niet direct, maar langzamerhand brengen we de snelheid weer naar boven de 30Km/h.
We maken onze weg naar het duinpad. Het kost me alle mogelijke moeite om bij te blijven. Iedere keer als ik dicht bij kom fietsen om maximaal te profiteren van het windvoordeel denken ze dat ik aandring en dat het dus wel een tikje harder kan. Ik laat het dan ook maar een paar keer gebeuren.
Vanaf langervelderslag fietsen we een wat andere route terug. We fietsen langs het Como-meer en fietsen richting de Leidsevaart. Terug op de Wilhelminalaan laat Rene een gaatje vallen. Ik zeg tegen Tom.. als je nu gaat ben je Rene zeker kwijt en kunnen wij samen kijken in hoeverre dat toneelspel van mij z'n vruchten afwerpt. Dat toneelspel had Tom volgens eigen zeggen al lang gezien en hij voelt zich sterk genoeg om het op de laatste meters aan te laten komen.…. Rene sluit weer aan.
Ik biedt aan om de sprint voor Tom en Rene aan te trekken en begin vaart te maken. Ik heb niet zo heel veel meer in huis maar dit moet nog lukken. Nog voor ik goed en wel begonnen ben komt Rene voorbij en steekt z'n handen in de lucht. Het is nog ruim voor de brug en als Rene stopt met trappen springt Tom naar hem toe en gaat hem voorbij. Rene laat het gebeuren en zo semi-ruziën ze over de finish plek. Aan het einde van de Wilhelminalaan scheiden onze wegen.
Daan, geniet van de eeuwig roem!!