Het zat al een tijdje tussen mijn oren. Ga ik nou een keertje een koersje rijden of niet. Ben ik er al klaar voor of moet ik nog meer trainen. Vandaag de stoute schoenen aangetrokken. Het kan alle kanten op. Als ik er na twee ronden wordt afgereden is dat natuurlijk een flinke tegenvaller. Alles wat ik meer rij, is meegenomen. Maar .....als ik niet gelost wordt, dan is dat natuurlijk een enorme Boost(er) voor het moraal!
Dus zondagmorgen om half 9 bij onze fietsgoeroe Ton van Eijk. Op de fiets naar Spaarnwoude. De vereniging heeft daar een geweldige naam...."De Kampioen" en een mooi parcours met goed lopende bochten. De omstandighden zijn perfect. Oke, het had iets warmer mogen zijn, maar het is droog, weinig wind en het zonnetje schijnt. Ik merk dat ik toch nerveus ben. Hoe zou het gaan? Het binnen zien komen van de gebroeders van der Reep doet daar zeker geen goed aan. Dat zijn toch kleppers. Bij het opspelden van mijn rugnummer (nummer 5), neem ik in gedachten de aanwijzingen van Ton nog even door. Midden van groep rijden, niet op kop komen, je niet weg laten drukken, je fiets lekker laten lopen in de bochten en niet teveel achterin komen te zitten. Vlak vooir de start blijkt dat we met een mannatje of 60 gaan rijden. Dat is gunstig. Hoe groter de groep hoe minder wind.
Dan is daar de start. Gelijk goed positie kiezen. Het eerste rondje wordt niet te hard gereden. Ik heb zelfs nog even tijd om met mijn buurman te babbelen en voor mij ideaal om het parcours een beetje te leren kennen. Na de eerste ronde gaat het tempo al langzaam omhoog. Ik ben uitgepraat met mijn buurman en concentreer mij op de race. Positie kiezen is het enige waar ik mee bezig ben. Ton komt nog even langs rijden. Gelukkig heb ik een lange broek aan. Waarschijnlijk had hij anders aan de haren op mijn benen getrokken. Jaja, ik ga ze nog scheren. "Hoe gaat ie Puun?" Nou het gaat eigenlijk wel goed. Ik kan lekker meerijden en schuif iedere keer als het tempo een beetje stil valt, een stuk op naar voren. Daar rijdt je het lekkerst. "Niet achterin komen te hangen". De woorden van Ton heb ik goed in mijn kop geprent. Ik merk aan mezelf dat ik gewoon zit te genieten tijdens de koers. Het gaat lekker, terwijl in een peleton rij met kleppers als Ton van Eijk en de gebroeders van der Reep. Natuurlijk, als er de volgende keer meer amateurs zijn en de omstandigheden zijn anders, wordt het weer een heel ander verhaal. Maar vandaag gaat het goed. Gaande de koers kom ik er achter dat ik verkeerd heb ingeschreven. Ik had (ik durf het bijna niet te zeggen) bij de 40+ categorie in moeten schrijven. Nu rij ik met de categorie overige mee als 40 plusser.
Het valt weer even iets stil en ik schuif weer door naar voren. Ik zit ongeveer in het tiende wiel. De koplopers versnellen iets. Mijn voorganger gaat mee en ik ga mee in zijn wiel. Een bocht en ik kijk achterom. Een gat! Voor mij rijden een man of 6. We zijn weg! Het zal toch zeker niet?!! Enkele honderden meters verheug ik mij met de gedachte dat ik in een kopgroep rij. Al snel houden mijn voorgangers de benen stil en ik ga zeker niet op kop rijden. Al snel is het gat (eigenlijk was het maar een gaatje) gedicht en maak ik gewoon weer deel uit van het peleton. Plotseling hoor ik de speaker roepen dat de categorie 50+ nog twee ronden moet rijden. Verbaasd vraag ik mij af of er nu al een uur voorbij is. Voor mijn gevoel niet. Tot Peter van der Reep naast mij komt rijden, zegt dat we nog maar 6 ronden hoeven en hij vraagt hoe het gaat. Geheel tegen mijn gewoonte in, antwoord ik bluffend (en lachend) dat het prima gaat. "Als het nog maar 6 ronden is, ga ik waarschijnlijk winnen!" Lachend rijdt hij door. Later zal duidelijk worden waarom.
Het wordt, zoals ik al verwachtte, wat nerveuzer in het peleton. De zwarte rugnummers (50+) schuiven naar voren en het gedrang begint. Oppassen dus! Toch voorzichtig een beetje meeschuiven. Als het na het afspurten van de 50+ breekt, moet ik niet teveel achterin zitten. De 50+ sprint af. Klasbak als hij is, wint Ton van Eijk! En dat op zijn crossfiets, met daarop een veel kleiner verzet als alle anderen. Dan de 40+ nog twee ronden. Hiermee had ik af moeten sprinten denk ik nog, maar ja ik heb nou eenmaal geen rood rugnummer (40+) maar een witte (overigen). Hetzelfde ritueel als met de 50+. Dringen en iedereen wil voorin rijden. Ook hier een beetje meegeschoven om dezelfde reden. Na het afspurten van deze categorie gaat het tempo gelijk omhoog. Het is goed dat ik een beetje voorin zit, want ik kan gelijk aanpikken met de voorsten. Dan laat mijn voorganger een gaatje vallen. D'r overheen! Dicht rijden dat gat. Op het voorste puntje van mijn zadel en diep in de beugel trap ik alles uit de kast. Ik ga het net niet redden. Het bekende gebaar met de linkerarm volgt. Ik wordt door enkelen voorbij gereden en ik wordt nog even door een van hen "vriendelijk" bedankt. Nu ik zelf het gat niet dicht hoef te rijden, kan ik weer aanpikken. Laatste ronde. Ik laat het gedrang voor wat het is. Ik zie dat er een paar renners weg gereden zijn en heb geen zin om voor plaats 21 of zoiets mijn fiets te riskeren. Finish! Direct komt het besef dat ik er "gewoon" bij ben gebleven. Lekker gevoel zeg! Honderd meter na de finish zie de gebroeders van der Reep omkeren en ik besluit hetzelfde te doen. Dan hoor ik dat Peter gewonnen heeft. Lachend denk ik terug aan mijn woorden tijdens de koers en hoe hij lachend naar voren fietste. Nu begrijp ik waarom! :-)
Met een voldaan gevoel doe ik met Ton nog een bakkie, voordat we op de fiets weer terug naar huis rijden. Onderweg nog even nababbelen en mijn bewondering voor Ton (op zijn crossfiets) uitgesproken. Thuis aangekomen hebben we toch een kleine 100 kilometer getraind. Ook dat is lekker meegenomen.
De koers gewonnen heb ik niet (deze keer ;-) ) maar de grootste winst zit hem voor mij in de .....MORAAL!