www.legendsonwheels.nl

afzien, pijn lijden, verrot zitten en verzuren. Dat was mijn thema vandaag.

Vanmorgen iets na tien uur met Tom en Nico richting Scheveningen vertrokken. Mijn eigen voorstel want dat rondje Haarlemmermeer zag ik niet zo zitten met de wind die er stond. Want dan zouden we het hele rondje wel eens weer wind tegen kunnen hebben en dat leek mij niets.
Maar na een paar kilometer gefietst te hebben bleek de door mij gevreesde wind precies op de route richting Scheveningen te liggen. En dan met slechts drie renners rijd je eigenlijk continu vol in de wind. Met dergelijke omstandigheden is het toch wel heel prettig met meerdere renners te rijden. Niet het geval dus vandaag. Tom heeft hoegenaamd de hele weg kop gehouden en tot Noordwijk kon ik naast hem blijven rijden. Niek bleef daardoor wat meer uit de wind en hij pakte daarna af en toe kop over.
Hoe meer we richting Leiden kwamen hoe zwaarder mijn benen werden. Ik begon mij nu te beseffen dat de Alpe straks 13 kilometer stormkracht tegen is en dat deze trip van vandaag een prima training zou worden.

Vlak voordat we Katwijk in zicht kregen zei Niek dat we nog even een (klein ) stukje richting Scheveningen zouden rijden. Ik dacht, met inmiddels al redelijk verzuurde bovenbenen, dat ( kleine )stukje kan er nog wel bij. In dat ( kleine ) stukje zaten meer heuveltjes ( voor mijn gevoel dan)  dan dat we de hele route waren tegen gekomen. Tom wilde nog even een ATB'er uit het wiel fietsen en ik trachtte aan te klampen maar mijn benen wilden niet meer. Wat zat ik verrot op die fiets.
Bij de Watertoren tussen Katwijk en Scheveningen aangekomen zei Niek: "keren" en ik dacht "pauze". Mede omdat er twee dames met zeer strakke bilpartijen aan het stretchen waren en als je dan kan pauzeren met een riant uitzicht, is dat niet verkeerd. Maar geen pauze, gewoon doorrijden.
Wat een natuurbarbaren zijn die Tom en Nico, dacht ik.

Dus dat ( kleine ) stukje weer terug richting de boulevard van Katwijk. Ik wilde gelijk bij Tom en Niek blijven maar dat lukte van geen kant. Lekker was dat. 35 km vol tegen de wind gereden en kun je 35 km met de wind in de rug terug, willen je benen niet meer.
Zelfs wind mee moesten Tom en Niek een paar keer wachten ( sorry kerels ) want ik kreeg de trappers maar moeilijk rond. Ik was blij als ik boven de 30 km per uur kwam maar als je een dergelijk sterke wind in de rug hebt, moet je met 45 km in het uur naar huis kunnen rijden.

Na bijna drie uur op het fietsie gezeten te hebben ( Tom was inmiddels het rondje aan het volmaken door Zandvoort nog even aan te doen ) stapte ik volledig afgebrand maar wel voldaan van de fiets.
De trip van vandaag was een confontatie met de werkelijkheid. Alpe d'Hu6, ik ben er bijna klaar voor en dan met de nadruk op "bijna". En vertaal dan "bijna" met "nog een lange weg te gaan".

Tom en Niek, bedankt voor deze trainingsrit en vooral voor dat ( kleine ) stukje naar Scheveningen.

Kale broer van een kale broer.